Nico, In het archief van de stichting Advocadur i.o , staan en hangen honderden mappen en dossiers van mensen, aan wie maar geen Recht wordt gedaan. Er is één grote map, waarin ik de gegevens en feiten over alle mensen bewaar, aan wie in hun leven geen recht is gedaan, hoe hard ze dat recht ook nodig hadden. In die map heb ik Nico, een mooi plaatsje gegeven. Af en toe blader ik in die map. Dan komen al die dode mensen, die ik stuk voor stuk gekend heb, tot leven. Dan voel ik weer opnieuw de woede, de wanhoop, de verongelijktheid, kortom de immense onvrede, die een vast bestanddeel van hun leven was. Die onvrede was een vaste metgezel van Nico. In het begin kon hij nog goed met hem overweg, maar naarmate de mogelijkheid om voor Recht in aanmerking te komen kleiner en onmogelijker werd en de leeftijd der ouderen begon mee te spelen, kon Nico moeilijker met die onvrede omgaan. Met ironie, sarcasme, rake vergelijkingen, monnikenwerk probeerde Nico die onvrede te lijf te gaan. Dat lukte hem soms, maar meestal niet. Dat kon hem ook niet lukken; daarvoor was zijn menselijk en juridisch lot te zwaar. Nico heeft, als zo vele mensen die Recht van met macht en reputatie omklede personen en instellingen nodig hebben, moeten ervaren dat het recht niet onafhankelijk is, niet onpartijdig en daarom niet het correctieve instrument wat Recht in een rechtstaat zou moeten zijn. Nico geloofde er niet meer in en was ook te moe gestreden. Hij kon zijn Recht niet meer onder ogen zien en was er zo moe van dat hij enorm veel sliep. Toen ik hem een jaar geleden op de hoogte stelde van het haast onvoorstelbare feit dat ik een bijna zelfstandig gevestigde advocaat had gevonden, die de moed had op te treden tegen al die hoeders van zijn Recht, die hem rechteloos maakten, werd hij daar al niet meer warm of koud van. “We zullen zien” verzuchtte hij. Naar Nico mij keer op keer vertelde, waren door manipulaties van zijn ex-vrouw, die daarbij zijn door haar gestolen geld inzette, zijn beide zonen van hem vervreemd geraakt. Jaren later stierf een van zijn zonen ten gevolge van een brommerongeluk. Om echt te kunnen leven had Nico recht en erkenning nodig. Die kreeg hij niet, omdat rechters, collegae van zijn ex-vrouw, advocaten en andere hoeders van zijn recht hun macht, hun inkomen, hun belang en reputatie zwaarder lieten wegen. Ik geloofde in Nico, net zoals ik in de integriteit van tal van rechtzoekende mensen geloof, wier zoektocht naar Recht ik ken of via de SDN leer kennen. Dat geloof heb ik in mijn boeken en artikelen laten spreken. Ook ik was en ben bij gebrek aan een advocaat volslagen rechteloos. Nico’s lot was echter veel zwaarder dan dat van mij of van wie dan ook. Om zijn kind en zijn eer terug te kunnen winnen had hij een uitspraak van de rechter nodig, die het doen en laten van zijn vrouw zou veroordelen. Die kreeg hij hoe dan ook niet. Met of zonder een uitspraak van de rechter heb en houd ik, wat Nico niet had, een vrouw, 3 kinderen en een thuis. Nog maar een paar dagen geleden sprak ik Nico over mijn plan om hem in een te schrijven roman over het tekort van ons Recht hem als romanfiguur op te nemen. Dat idee beviel de “buldog van Wassenaar” zeer. Hij wilde er aan meewerken wanneer hij “niet meer zo moe was”. “Nico, voor de verbetering van de erbarmelijke staat, waarin ons aller Recht verkeert, heb jij genoeg gewerkt. Ga, waar je ook bent op je lauweren rusten. Als het goed is, zie je dat wij, je geestverwanten, ieder op zijn eigen manier, doorwerken. Ik zal doorgaan of ik nou wel of niet in die ene map terecht kom, waarin jij nu tussen jouw lotgenoten geborgen bent. Het ga je goed”, Kerstmis 2010 Harry Teernstra

In memoriam drs Nico C. Burhoven Jaspers MBA Beste Nico, Ik schrijf en spreek je zo aan, omdat ik denk dat dat kan. Wij hebben elkaar in 2003 leren kennen door een gemeenschappelijke ervaring in onrecht. Jij door corruptie van je ex vrouw mr. M.C.M. de Kroon en ik door corruptie bij een van de Hogescholen, met name Fontys. Daarna hebben we regelmatig contact gehad. We hebben allebei een technisch wetenschappelijke achtergrond zodat onze communicatie zeer laagdrempelig was. Je hebt voor je strijd tegen onrecht een hoge prijs betaald. Toen je er achter kwam wat er gebeurd was binnen de rechterlijke macht, heb je met Paul Ruis, Henk Rem, Rob van der Vaart een monument opgericht in de vorm van een rapport Integriteit Rechterlijke Macht (IRM 1996) dat zijn invloed tot op de dag van vandaag doet gelden en het belang daarvan niets aan actualiteit heeft ingeboet, maar nog steeds kaarsrecht overeind staat. Hoe kan het ook eigenlijk anders, omdat keer op keer blijkt dat in de geschiedenis het eigenbelang en het verkrijgen van macht en geld voorop staat. Keer op keer blijkt dat veel verantwoordelijken, bekleed met macht, weigeren zich dienstbaar op te stellen. Jij hebt aan het licht gebracht wat lang verborgen is gebleven. Jij hebt je leven en gezondheid opgeofferd aan zoeken naar recht en waarheid. Je hebt de strijd niet verloren. Je hebt een monument nagelaten dat ieders respect verdient en zijn invloed behoudt. Je was je geloof in de integriteit van de rechtspraak volledig kwijt geraakt. Hoe actueel is weer de boodschap van de kersttoespraak van koningin Beatrix van 2010. Je hebt al je grote talenten en tijd besteed aan het zoeken en in kaart brengen van het onrecht door de belangenverstrengeling binnen de rechterlijke macht en de advocatuur. Jij bent het zoveelste slachtoffer geworden van corruptie binnen de rechterlijke macht en de advocatuur. Veel mensen hebben gezondheidsklachten overgehouden aan het strijden voor hun gerechtvaardigde belangen binnen het rechtsbedrijf, financieel kapot geprocedeerd en tenslotte bij het grof huisvuil gezet. Veel mensen hebben zelfmoord gepleegd, een hart- of herseninfarct opgelopen, of andere aandoeningen, door het sanctioneren van onrecht en machtsmisbruik, zoals ook de financiële crisis ons leert. Van de 4000 weken die men gemiddeld te gaan heeft, kan men er ca 2000 effectief besteden. Tenslotte wordt iedereen op zijn sterfbed geconfronteerd met zijn eigen verleden en met de laatste vragen die zich altijd opdringen. Heb ik bereikt wat ik had willen bereiken, wat heb ik gedaan, wat heb ik voor een ander gedaan? Binnen het rechtsbedrijf heerst nog steeds de opvatting dat waarheid gemanipuleerd en naar eigen hand gezet kan worden. Als dit met natuurwetten zou kunnen gebeuren, dan zou men dit ook doen, zoals in de dertiger jaren van de vorige eeuw, de Duitse regering besloten had, dat er is een Germaanse fysica en een Joodse fysica (Einstein) bestaat. Dank voor je werk en moed. Moge velen jouw gedachtegoed verder dragen. Dag Nico Anton F.P. van Putten 26 december 2010

Ooit was ik met enkele anderen bij een lezing van een oud-Bischop in het Provinciehuis te Haarlem. De geestelijke verhaalde in zijn Arondeuslezing van dat jaar over zijn jeugd in Indonesië. Hoe hij de “politionele” acties van Nederland als Nederlander toemaals ervaren had en hoe hij als volwassene daar nu tegen aankeek. Weinig mensen weten nog van de onmenselijke wandaden die eertijds door een andere ‘autoriteit’ in dat werelddeel plaatsvonden. De Japanners vestigden er hun almacht met geweld ten koste van de bewoners. En of zij nu blank dan wel gekleurd waren, de onmacht, het onrecht en de willekeur tekende de levens van velen die dit meemaakten. Een jaar nadat de eerwaarde geestelijke zijn toespraak hield verscheen een bekende topadvocaat om zijn visie in een lezing weer te geven op de maatschappij. Evenals die geestelijke stipte ook de rechtsgeleerde de misstanden binnen een samenleving aan. Beide heren genieten maatschappelijk aanzien door hun prominente positie. Beiden spraken over het recht, onrecht en hoe mensen zelfs in een zich als ‘beschaafd’ betitelende samenleving, ondergeschikt werden gemaakt aan de doelstellingen van "autoriteiten". Door Rob B. te H. leerde ik later iemand kennen die opgroeide in datzelfde Indonesie die de Nederlanders en de "Jappen" daar ook had ervaren. En daar op zijn geheel eigen manier mee omging. Hoewel zijn veelzijdige educatie en intresses zulks zeker niet uitsloten, koos deze man er niet voor om maatschappelijk aanzien te verkrijgen in de bestuurlijke bovenlaag van de samenleving. Nee, Nico Burhoven Jaspers koos ervoor om zichzelf trouw te blijven. Om niet zijn ogen te sluiten voor wat in zijn avontuurlijke bewogen leven op zijn pad kwam. Maar gaf, evenals de verzetstrijder naar wie de lezing is vernoemd nimmer toe aan onrecht, ongeacht de consequenties voor zijn eigen persoon en omgeving. Hoewel hij niet werd gereden door een chauffeur zoals de eminente monseigneur, heeft deze grote persoonlijkheid vooraleer ons respect verdiend als mens. Al was het alleen al door zijn enorme inzet om personen binnen de rechterlijke macht met hun nevenfuncties in kaart te brengen. Zodat de gewone rechtzoekenden, eveneens inzicht konden krijgen in de netwerken die over een maatschappij zijn uitgerold, om de invloedrijken invloedrijk te houden en de burgers burgerlijk. Zulk soort mensen vormen het werkelijke cement die de verschillende delen van een samenleving meer als een naast-elkaar-leving doen zijn. Nico burhoven Japers accepteerde geenzins wat velen maar voor lief nemen, zolang het een ander overkomt malen ze er niet om. Daarom alleen al zijn zulke mensen een voorbeeld voor ons allen. We moeten ervoor zorgen, zoals een joods gebruik dat doet, dat met zijn heengaan niet ook zijn naam vergeten wordt, want die naam staat ergens voor en dient door ons als geuzentitel levend gehouden te worden, zodat zijn daden nimmer vergeten worden in een mensenwereld die haar ziel verliest door een gebrek aan mensen zoals hij. A.C. v/d D.