Door Rein Schinkel Door de Stichting Armoedebestrijding Nederland wordt met grote regelmaat in Nederlandse gemeenten huis aan huis een folder verspreid met de oproep om op een aangegeven datum zakken/dozen met kleding, schoenen, dekens en knuffeldieren naar een verzamelplaats te brengen. In een korte beschrijving geeft de stichting aan dat zij inmiddels een jaar bezig is om de opvanghuizen voor daklozen te steunen en te voorzien van de broodnodige spullen zoals bedden, kleding en eten. De mensen waarvoor dit bestemd is zijn veelal verstoten door de maatschappij en de stichting ziet deze oplossing dan ook als een laatste kans voor hen. Voor mensen die al jarenlang met beide benen op de grond staan is het verschijnsel van de verschoppeling uit de maatschappij geen nieuwe trend. Zo lang landen afhankelijk zijn van en geregeerd worden door het kapitalisme, worden overbodige bevolkingsgroepen uit de maatschappij verstoten en zijn zij aangewezen op de kruimels die zo hier en daar door de 'welvaarts'-maatschappij worden gemorst. Er zijn gelukkig altijd weer mensen, individueel of via organisaties, die zich het lot van de verstotene aantrekken en als pleister op de wonde trachten de hoogste nood te ledigen door allerlei inzamelingen te organiseren. De werkende bevolking is altijd weer bereid om aan dergelijke oproepen massaal gehoor te geven, in de hoop dat het verzamelde inderdaad op de juiste plaatsen terechtkomt. Maar al deze activiteiten zijn niet meer dan het likken van de wonden die het kapitalisme veroorzaakt. Het zijn geen structurele oplossingen. Zolang het kapitaal de wereldheerschappij in handen heeft, zullen er altijd verschoppelingen zijn, verstoten van elk recht op een betere toekomst. Schrijnend zijn dan ook de tegenstellingen tussen rijk en arm op elk maatschappelijk terrein, dat ook elders in Manifest, over o.a. klassenjustitie, wordt weergegeven. Hierop sluit heel goed aan het ogenschijnlijk onbeduidend lijkend berichtje in de pers over de schadevergoeding in de beginjaren zestig van 1 miljoen DM aan prins Bernhard door bemiddeling van de Nederlandse regering. Namens zijn familie claimde prins Bernhard in 1945 van de Duitse staat een bedrag van 1,4 miljoen DM als compensatie voor gederfde inkomsten tijdens de revolutie in 1918, waarvan de Duitse overheid hooguit 250.000 DM wilde betalen. Door juridische verwikkelingen gingen vele jaren verloren, maar dankzij interventie van de Nederlandse regering werd aan de prins een bedrag van een miljoen DM schadevergoeding betaald. Dit bedrag werd 'meegenomen' in een bedrag van 275 miljoen DM die Duitsland aan Nederland moest betalen als schadevergoeding en herstelbetaling in verband met de Tweede Wereldoorlog. Het bedrag van 1 miljoen DM werd vervolgens aan prins Bernhard doorgesluisd. Deze gegevens komen uit een zojuist verschenen studie door de historicus F. Wielenga over de Duits-Nederlandse betrekkingen van de afgelopen vijftig jaar. De reden van de slepende financiële affaire was, dat er 'onvoldoende waarborgen waren voor absolute geheimhouding'. Zo blijkt maar weer: voldoende dure advocaten en welwillende medewerking van toppolitici op regeringsniveau zijn een van de ingrediënten voor de successen van de rijken. Volgens het zakenblad Forbes is het te danken aan de hausse op de beurs en de Internethype dat de rijken steeds rijker worden en hun vermogen vlugger dan ooit vergroten. 'Het totale fortuin van de tweehonderd rijkste miljardairs ter wereld loopt inmiddels in de biljoenen dollars.' Er hangt altijd een waas van geheimzinnigheid over de bezittingen van de rijken der rijksten. Zo blijkt vervolgens uit het bericht dat het Britse Eurobusiness Magazine het vermogen van koningin Beatrix schat op vier miljard gulden, terwijl het goed ingevoerde zakenblad Forbes heeft berekend dat zij 5,2 miljard dollar (elf miljard gulden) heeft vergaard, mede dankzij 'slim investeren'. Hiermee wordt maar weer eens duidelijk aangetoond hoe groot de verschillen zijn in Nederland met z'n Poldermodel: de rijken hebben en krijgen steeds meer mogelijkheden om zich te verrijken, terwijl via stichtingen en andere lapmiddelen de maatschappelijk uitgestotenen moeten trachten zich in leven te houden zonder uitzicht op een betere toekomst. Commentaar: gekuist duidelijk hoe waardevol de 'democratische' structuur van de economie en de vrijheid van niet-meningsuiting is voor de plutocratie in de westerse wereld. Het 'rechtsstelsel' behoedt de rijken voor enige aanspraak op de overvloed aan bezittingen door de armen. Rechts- en geldpolitiek zijn dan ook onderwerpen die slechts gekuist in de openbaarheid komen. Zie de column van prof. knoester en de miljardendans als gevolg van de mega-bankenfusie tussen de ABN met de AMRO en de NMB met de Postbank. Het zwijgen is oorverdovend.