Wouter ter Heide adviseert i.p.v fractiediscipline: Van representatieve naar directe democratie met Kamerzetel 151......!

Wouter Ter Heide . . . . . SDN Homepage <====> Klokkenluiders . . . . Kunst en cultuur

De kloof tussen publiek en politiek moet definitief gedicht kunnen worden

Van dualisme naar monisme

De oorzaak voor het grote, Europabrede verlies van de socialisten bij de Europese verkiezingen is onze socialistische kopstukken niet te verwijten, omdat zij gelegen is in de almaar voortschrijdende individualisering. Een autonoom proces waar rechts goed garen bij spint. Voor linkse paniek daarover is echter geen enkele reden, omdat de individualisering niet partijpolitiek of ideologisch gebonden is en daarnaast gepaard gaat met een steeds groter wordende persoonlijke bewustwording over het mondiale karakter van het algemeen belang, oftewel het begrip democratie! Wereldwijd wordt daardoor met de dag duidelijker dat het algemeen belang ver uitstijgt boven eigen, partij- en nationale belangen. De duidelijkheid die ook onze partijpolitici niet kan ontgaan en hen zodoende noopt tot een politieke vertaling.

De moeilijkheid is alleen dat dáárvoor het dualistische op strijd gestoelde partijpolitieke bestel omgebouwd dient te worden tot een monistisch op consensus gestoeld neutraal (boven het partijpolitiek gekrakeel uitstijgend) bestel. Het enig denkbare beleidsmodel waarmee de wereldproblemen, die ons allen! raken, adequaat (want ‘geweldloos’ en ‘met elkaar’!) aangepakt kunnen worden. Voor links en rechts ligt hier dan ook een uitgelezen taak weggelegd. Met de gezamenlijke aanpak daarvan moet de kloof tussen publiek en politiek definitief gedicht kunnen worden, met alle duurzame positief maatschappelijke consequenties van dien.

In feite komt dit neer op de verwerkelijking van het ultieme politieke doel: “Vrede gestoeld op vertrouwen”. Het partijpolitieke noch het kapitalistische systeem zullen hier ooit toe leiden, aangezien beide drijven op het ondemocratische recht van de sterkste. De grootste partij evenals wie betaalt, bepaalt immers! Hand in hand bepalen de aanhangers van het partijpolitieke en kapitalistische gedachtegoed dan ook de huidige maatschappelijke (vecht-)koers gestoeld op wantrouwen, waar geen enkel alomvattend democratisch of vredesperspectief in te ontdekken valt. Het heersende pessimisme over onze toekomst kan dan ook geen verwondering wekken.