Aanleiding voor de petitie is de onterechte uithuisplaatsing van Leander H.-Crain,
wat in mijn brief aan Henk Valk [Netwerk-EO] die ik [Marc van D.] schreef ten
behoeve van Arlette H., enigszins uit de doeken wordt gedaan [5-10-2005]

Marc van D. namens Arlette H. Geachte meneer Valk Arlette H. heeft aan mij gevraagd om ten behoeve van haar aan u een ‘bondige’ samenvatting te schrijven [voor zover mogelijk bij deze zeer gecompliceerde zaak…] over de onterechte uithuisplaatsing van haar zoontje Leander en de wantoestanden bij de Jeugdhulpverleningsorganisaties, zoals wij die hebben meegemaakt, wat zij reeds in een telefoongesprek [op 5 oktober] grotendeels aan u uit de doeken heeft gedaan. Als beste vriend van Arlette H. zijnde ben ik op de hoogte van bijna ieder detail van deze zaak, zij merkt mij ook aan als ‘belanghebbende’ en bovendien heeft zij mij gemachtigd om namens haar brieven te schrijven. Deze brief is ook gedeeltelijk in samenwerking met haar ontstaan. Ze vroeg aan mij te beschrijven wat al deze organisaties doen en zouden moeten doen en niet doen of waarin zij tekort schieten. Ten eerste moet als structurele fout in ons rechtsbestel worden geconstateerd dat al deze organisaties een welhaast onbeperkte macht hebben en al hun waanzinnige en absurde plannen via intimidatie, valsheid in geschrifte, leugens, bedrog, oplichting, meineed, laster, bedreigingen, manipulatie ed. bij de rechtbank kunnen afdwingen, en dat de burger volkomen machteloos staat tegenover deze overmacht van redeloos staatsgeweld. De rechtbank doet in de praktijk altijd wat dit soort organisaties voorstelt en wil, en ook al komt men als gedupeerde burger met stapels getuigenverklaringen en honderden ijzersterke argumenten die het tegendeel aantonen van de absurde onzin die dit soort organisaties op grond van louter vage vermoedens, laster, roddel en achterklap en allerlei misinterpretaties over jou in hun krankzinnige rapporten opschrijft, de rechterlijke macht, even corrupt en misdadig als dit soort organisaties, leest dit maar nauwelijks en gaat er niet inhoudelijk op in. Bij alle rechtszaken die wij tot nu toe hebben meegemaakt zegeviert tot nu toe altijd de leugen over de waarheid en het boze over het goede. Deze lieden hebben in feite meer macht dan politici, want zitten zij eenmaal op een bepaalde plaats, dan kunnen ze ongelimiteerd doen wat ze willen, ze kunnen straffeloos iedere misdaad plegen die ze willen, zoals de bovengenoemde [intimidatie, valsheid in geschrifte, leugens, bedrog, oplichting, meineed, laster, bedreigingen, manipulatie ed.] zonder er ooit voor ter verantwoording te worden geroepen. Als je als burger namelijk klachten indient over hun misdaden kan je terecht bij een ‘klachtencommissie’, die niets tegen deze criminelen kan beginnen, maar ze kunnen er enkel en alleen maar ‘lering uit trekken’, zodat ze rustig door kunnen gaan met hun wanpraktijken om zich ongelimiteerd met het privé-leven van burgers te bemoeien, onterecht kinderen uit huis te plaatsen en voor hun leven te beschadigen, en onschuldige burgers het leven zuur te maken. Daarom kon de heer Oosten, de volkomen misdadige raadsonderzoeker zich ook permitteren om ongeschoren, in een soort ‘zwerversoutfit’ naar de klachtencommissie te komen [wij waren keurig in een net pak…] [hij kwam ook nog te laat…] want hij wist van tevoren dat ze hem toch niks konden maken ! Het was de uitdrukking van een volkomen minachting voor de gedupeerde burgers en de machteloze klachtencommissies. Dat geldt niet alleen maar voor de Jeugdbeschermingsorganisaties, maar voor de gehele elite van machthebbers, inclusief de rechterlijke macht, de politie, en andere overheidsinstellingen, zodat er honderdduizenden burgers ernstig worden gedupeerd en honderden mensen per jaar zelfmoord plegen omdat zij door de criminele praktijken van deze elite alles zijn kwijtgeraakt. Er is namelijk een soort stilzwijgende afspraak, een soort consensus, dat door dit soort organisaties gedupeerde burgers, die via rechtszaken en hogere beroeps ed. hun gelijk proberen te krijgen tegen dit soort corruptie, nooit gelijk zullen krijgen van dit soort organisaties. Ze zullen altijd juridische trucks weten te vinden om deze burgers af te schepen, zodat deze burgers door de hoge kosten die dit soort zaken met zich meebrengt ten slotte totaal failliet zullen gaan, alles zullen kwijtraken en veelal uit wanhoop worden gedreven tot zelfmoord. In die zin leven wij dus absoluut niet in een rechtsstaat en zijn de woorden die de koningin uitsprak tijdens de troonrede [De toekomst van ons land is nauw verbonden met Europa. Hier delen wij de waarden van vrijheid, democratie en mensenrechten.] volkomen loze woorden, aangezien het hier, voor degenen die de pech hebben om met dit soort organisaties te maken te krijgen, niet veel beter is als onder Hitler en Stalin in de dertiger jaren van de 20e eeuw. De burger is volkomen rechteloos indien hij in conflict komt met overheidsorganisaties zoals de Jeugdhulpverlening, de politie en de rechterlijke macht. -2- Ten eerste werden wij geconfronteerd met het Advies- en meldpunt kindermishandeling. Deze schreven op grond van wat roddels, vermoedens, anonieme meldingen [van waarschijnlijk jaloerse of rancuneuze buren en de geborneerde familieleden van Arlette] een rapport over Arlette wat voor 90% uit onwaarheden, ongeverifieerde loze beweringen, fantasieën en misinterpretaties bestond. [Arlette was volgens haar toenmalige huisarts een schizofrene borderliner, en volgens het AMK een liefdeloze moeder die haar kind verwaarloosde, wat allemaal niet waar was] Op grond daarvan deden zij melding bij de Raad voor de kinderbescherming, en deze nam deze onzin klakkeloos over en deze deed bij de rechtbank een aanvraag voor een machtiging uithuisplaatsing. [UHP] Ook de rechtbank nam dat absurde rapport klakkeloos over en gaf de Raad een machtiging. Daarop werd na een inval in mijn huis [waar Arlette op dat moment met Leander logeerde, 20 september 2004]  waarbij men dreigde mijn voordeur in te beuken met een stormram [op mijn kosten] indien ik de deur niet opende, de baby van Arlette, die nog aan de borst was, meegenomen. Nadat ik van de politie 30 seconden had gekregen nadat ik naakt en nog nat onder de douche vandaan was gekomen om mij af te drogen en aan te kleden, vulde mijn anders zo vredige huiskamer zich met 7 vreemde lieden, 2 van het AMK, 2 van de Raad en 3 politie in burger. De scène die zich daarop in mijn huiskamer afspeelde tart iedere verbeelding en het is het meest traumatische en onrechtvaardige wat ik ooit in mijn leven heb meegemaakt. Een onschuldige, 5 maanden oude baby, die aan de borst werd gezoogd door een liefdevolle moeder die hem op voorbeeldige wijze verzorgde, daar was ik bijna dagelijks getuige van, werd op hardvochtige wijze van de moederborst afgerukt waardoor zijn gezondheid en zijn weerstand ernstige schade heeft ondervonden nadat hij plotseling over moest gaan tot ongezonde flesvoeding. Bovendien moet de plotselinge scheiding van zijn moeder een diep trauma in hem hebben bewerkstelligd. De Raadsonderzoeker, de heer Oosten, werd belast met ‘de mooie taak’ om dit geval te onderzoeken. Van hem hebben we niets anders meegemaakt als intimidatie, bedreigingen, valsheid in geschrifte, partijdigheid, leugens, manipulatie, botheid, stupiditeit, ongeïnteresseerdheid, minachting en onredelijkheid. Na een maand onnodige uitstel leverde hij bij de rechtbank na ca. 4 maanden een absurd rapport in dat vol stond met onjuistheden, misinterpretaties, valsheid in geschrifte, onbewezen vermoedens, kritiekloos overgenomen roddels van derden etc.                                                                   -3- Wij hadden meteen na de UHP aan de heer Oosten een geschrift ingeleverd met een verweer tegen alle absurde en onware aantijgingen in het AMK-rapport, dat door hem in zijn rapport smalend werd genegeerd en afgedaan als ‘producties’ waar hij inhoudelijk niet op in wenste te gaan. De 14 getuigenverklaringen van mensen die getuigen en beschrijven dat Arlette een goede moeder was werden door hem genegeerd, en hij verkoos het om alleen maar met mensen te praten die om een of andere reden een rancune tegen Arlette hebben, dezelfde mensen die verantwoordelijk waren voor de onzin uit het AMK-rapport. Hun bevindingen werden ruim uitgemeten, en alles wat voor Arlette pleitte werd zorgvuldig weggelaten. Het bestond verder uit een compilatie van uit zijn verband gerukte en niet nader toegelichte anekdotes met de enige bedoeling om van Arlette een belachelijk beeld neer te zetten met zijn slotadvies om de UHP voort te zetten. Later lazen wij in de internetsite ‘Censuur in Nederland’ dat liegen, partijdigheid, ed. voor het schrijven van raadsrapporten de normale praktijk is. Het ‘onderzoek’ van de heer Oosten nam maanden en maanden in beslag, hij  kreeg er maar liefst 3 maanden voor [het werden er 4!] , en al die tijd zag Arlette haar kind slechts een uur per week op een of ander deprimerend, kil kantoor, terwijl het enige wat de heer Oosten deed, was: met een paar mensen praten en een paar telefoontjes plegen. En hij presteerde het om dit ondeugdelijke en van alle kanten rammelende rapport ook nog eens, ongemotiveerd, een maand te laat in te leveren ! Toen het conceptrapport werd opgeleverd en wij de gelegenheid kregen om hierop in te gaan. zodat de Raad de onjuistheden eruit zou halen voor het definitieve rapport, leverden wij na een enorm werk een verweer in waarin alle onjuistheden werden toegelicht. Er werd ons beloofd dat dit in het definitieve rapport zou worden verwerkt, maar toen het definitieve rapport uitkwam bleek dat de heer Oosten geen letter van zijn conceptrapport had veranderd en ijskoud alle leugens en onjuistheden, alle valsheid in geschrifte in het rapport liet staan. De heer Tas, zijn superieur, durfde zelfs nog te beweren dat het rapport ‘naar eer en geweten’ was geschreven ! Hieruit blijkt wel dat je als burger geen enkel recht en geen enkele mogelijkheid hebt om je tegen laster van dit soort overheidsinstanties te verdedigen, want de heer Oosten kon gewoon ongestraft opschrijven wat hem goeddunkte, ook al wist hij dat het niet waar was. Ondanks het rapport van de heer Oosten werd de uithuisplaatsing op 18 januari ongedaan gemaakt, maar de rampzalige onder toezicht stelling [OTS] werd wèl uitgesproken, zodat wij nu te maken kregen met een nog veel griezeliger en machtiger organisatie: de stichting Jeugdzorg…. Van begin af aan werd Arlette door deze organisatie gebombardeerd met totaal onnodige en absurde ‘hulpverleningsplannen en hulpverleningsvoorstellen’, die haar het leven met Leander totaal onmogelijk maakte. Hier was geen sprake van ‘hulp’, alleen maar van terreur, Arlettes leven werd volledig onmogelijk gemaakt in plaats van dat ze werkelijk hulp kreeg van wat ze zelf aangaf nodig te hebben. Ook had de rechtbank een absurd en totaal onuitvoerbaar eisenpakket aan Arlette opgelegd, die weer totaal strijdig was met de eisen die Jeugdzorg aan Arlette stelde. -4- Van de rechtbank moest Arlette verhuizen, zich psychiatrisch laten testen, in therapie bij Parnassia waardoor zij constant naar allerlei verplichte afspraken moest waar zij haar kind niet mee naartoe kon nemen [veelvuldig naar Parnassia, op zoek naar een ander huis, bv. via internet]. Aldus moest ze steeds oppas voor Leander regelen en had maar nauwelijks tijd om met hem door te brengen, want daar kwamen noodzakelijkerwijs ook nog later advocaatbezoeken, verweerschriften schrijven, bezoeken aan de sociale dienst voor bijzondere bijstand en het bureau voor rechtshulp, maatschappelijk werk, brieven aan klachtencommissies, typen, kopiëren, internetten, mensen bellen, getuigenverklaringen verzamelen etc. bij. [als uitvloeisel van dit hele gebeuren] Van Jeugdzorg moest Arlette haar huis ‘kindvriendelijk’ maken [zodat zij enorm veel tijd kwijt was met het opruimen en verkopen of weggeven van spullen, -zij heeft een klein huis dat heel snel vol lijkt] , alle tijd met Leander doorbrengen [wat door de rechtbankeisen ed. niet realiseerbaar was] , naar de Sociaal verpleegkundige van Parnassia, enorm veel telefoontjes met de gezinsvoogd plegen, gesprekken op het kantoor van Jeugdzorg, gesprekken over het feit dat Jeugdzorg wilde dat Arlette samen met haar baby in een psychiatrische inrichting zou gaan zitten ter observatie, [het RMPI  te Barendrecht] en er werden allerlei ‘hulpverleners’ op haar afgestuurd, zoals Thuiszorg, een hulpverlener voor ‘activerende begeleiding’ en Debbie Valida van ‘Jeugdformaat’ [allemaal volkomen absurde acties die kant noch wal raakten], ook kwam de wijkverpleegkundige op bezoek, en verder moest Arlette met Leander naar het Consultatiebureau en de huisarts. Door al deze stress, het plotselinge stoppen van borstvoeding, de verandering in de hormoonhuishouding, het instorten van het immuunsysteem en het constant verplicht moeten fietsen door weer en wind en in de stromende regen en sneeuw in de winter, [het daardoor 6 kilo afvallen, nierbekken- en blaasontsteking als gevolg hiervan en de heersende griep] werd Arlette ziek, ze kreeg de ziekte van Pfeiffer waardoor zij zich langdurig zeer moe voelde. Daardoor moest zij natuurlijk ook weer naar de dokter en de acupuncturiste, en verder ook naar de hypnotherapeut en naar het ziekenhuis voor allerlei onderzoeken en controle ed. wat er ook nog bijkwam. Voor de uithuisplaatsing was Arlette goed gezond en bijna nooit ziek, ook niet tijdens de zwangerschap. [door de stress had zij nu ook geregeld migraine]. Zij moest alle verplichte afspraken per fiets doen, en de voor haar zo belangrijke en essentiële fiets werd toen tot overmaat van ramp ook nog eens gestolen zodat zij ook nog eens bijna 2 weken bezig was met het zoeken naar een geschikte nieuwe fiets, aangifte doen bij de politie, kijken bij gevonden fietsen etc.                                                           -5- Nadat Jeugdzorg reeds na een maand de 2e uithuisplaatsing aankondigde werd Arlette weer verplicht om allerlei rechtsbijstandsorganisaties te raadplegen, zoals het AKJ, de advocaat, pleegzorg, pleegouders, overheidsinstellingen, de sociale verzekeringsbank, het LBIO ed. Aanleiding voor deze 2e uithuisplaatsing was het feit dat de oma van Arlette, die nu geregeld op Leander moest passen omdat Arlette constant vanwege alle opgelegde verplichtingen ed. steeds op pad moest, ging klagen dat ze te vaak op haar kind moest passen.  Er werd nu net gedaan alsof Arlette haar kind verwaarloosde terwijl ze alleen maar moeizame pogingen deed om aan alle tegenstrijdige eisen te voldoen. Als ze haar met rust hadden gelaten had ze gezellig de hele dag bij haar zoontje kunnen zijn, wat ze in feite natuurlijk veel liever gedaan had ! Arlette werd dus door al deze bemoeienis van de staat volkomen kapot gemaakt, zij wist van voren niet meer dat zij van achter leefde, en al deze door de overheid over haar afgeroepen ellende en haar moeizame pogingen om aan alle tegenstrijdige eisen te voldoen waren voor niets want Jeugdzorg kreeg via leugens, valsheid in geschrifte, intimidatie ed. bij de rechtszaak van 3 mei voor elkaar om Leander voor de 2e maal uit huis te plaatsen. Ze hadden niet eens een rapport klaar waarin alle mogelijke tekortkomingen van Arlette beschreven stonden, en ze hadden ook geen machtiging voor uithuisplaatsing toen zij Leander reeds 3 dagen voor de rechtszaak wederrechtelijk uit huis plaatsten. [de aanleiding was dat Arlette door de stress, de emoties, de moeheid ed. en het voorgevoel dat haar geliefde kind voor de 2e x van haar zou worden weggehaald, een huilbui had gekregen - dit is zeer in tegenspraak met het eerdere verwijt van het AMK dat zij ‘emotieloos’ zou zijn..] Tijdens de rechtszitting heeft jeugdzorg gedurende ca. een half uur een berg met absurde en onware aantijgingen over Arlette uitgestort, waarna zij met haar advocaat ook nog een paar minuten kreeg om daar op in te gaan, wat natuurlijk onmogelijk was. Na deze rechtszaak kreeg zij een griffieverslag waarin werkelijk geen enkele, maar dan ook echt geen enkele zin staat, die ook maar iets met de waarheid uitstaande heeft. Niet alleen is wat door jeugdzorg en de rechters is gezegd volkomen onjuist en onzinnig, maar de griffier heeft ook nog dingen zodanig verkeerd opgeschreven zodat alles nòg erger lijkt dan zoals het in werkelijkheid er bij de rechtszitting aan toe is gegaan ! [zelfs de griffier pleegt valsheid in geschrifte !!] -6- Jeugdzorg is een organisatie waar absoluut niet mee te praten valt, haar employees lijken wel mensen te zijn die totaal onredelijk, autoritair, afgestompt, bot, stompzinnig, minachtend, ongeïnteresseerd, zielloos en harteloos zijn, een soort zombies…. Een zinnig inhoudelijk gesprek of discussie is met hen onmogelijk, men duldt geen tegenspraak en op inhoudelijke argumenten wordt niet ingegaan. Je wordt gewoon de gang opgestuurd als je je verweert tegen hun onredelijkheid. Toen ik op dringend verzoek met Arlette meeging naar een bespreking met Jeugdzorg in verband met hun nieuwe plannen om Leander van haar af te nemen en ik na een hele tijd zwijgen ook iets wilde zeggen zei de voogd tegen mij: ‘Nou moet je hier niet het gesprek gaan overnemen, want je hebt al de brutaliteit genomen om jezelf hier uit te nodigen, dus als je je mond niet houdt kan je in de gang verder gaan wachten.’ Als je zo wordt toegesproken durf je verder natuurlijk niets meer te zeggen. Dit is natuurlijk een voorbeeld van pure en onredelijke intimidatie en machtsmisbruik. Nadat ik een lange brief had geschreven naar teamleidster mevrouw Dijkema met ijzersterke inhoudelijke argumenten waarom de bezoekregeling van één uur in de 2 weken wel kon worden uitgebreid met het dringende verzoek om inhoudelijk op deze brief in te gaan kreeg ik alleen maar een kort briefje terug waarin werd gemeld dat ze niet inhoudelijk op mijn brief inging omdat ik niet als ‘belanghebbende’ werd aangemerkt. Dit soort anekdotes van totale onredelijkheid en boosaardigheid kunnen nog tot in het honderdvoudige worden uitgebreid ! Wij hebben al honderden bladzijdes verweerschriften en andere brieven en geschriften waarin wordt ingegaan op de onredelijke, kwalijke en boosaardige gedragingen, absurde opmerkingen en absurde rapporten van deze organisaties… Door alle absurde bemoeienissen van de overheid met het leven van Arlette en Leander is het ventje nu al voor de vijfde keer verplaatst van opvoeders en verzorgers, zodat hij zich aan niemand echt kan hechten, en zich tijdens de hechtingsfase zich aan niemand kòn hechten ! De huidige bezoekregeling van één uurtje in de 2 weken dat Arlette Leander kan zien is een aanfluiting en zeer kwalijk voor de band tussen moeder en kind en desastreus voor de toekomst van Leanders ontwikkeling en hechting. Door deze gang van zaken, namelijk het niet kunnen opbouwen van een normale moeder-kind-hechting, zou hij later psychisch volkomen kunnen ontsporen en ontoerekeningsvatbaar kunnen worden, aldus meerdere deskundigen in de kinderpsychologie [zie de brief van therapeut Guido Borstlap en een uitspraak door Ella Kalsbeek in een artikel in de Haagse courant van zaterdag 1 oktober 2001, blz. 22]. -7- Verder wilde ik opmerken dat Leander momenteel in feite in en soort ‘veredeld weeshuis’ vertoeft waarbij hij als kind ‘een van de velen’ is, volgens Arlette niet goed wordt verzorgd, en het hem aan de nodige individuele aandacht en zorg ontbreekt die Arlette wèl aan hem zou kunnen geven. Zij is immers de echte moeder, de enige die zich de liefde en opofferingen kan getroosten die pleegouders ten aanzien van een pleegkind nooit zouden kunnen opbrengen, en verder heeft ze momenteel geen vaste baan, zodat zij zich als moeder de hele dag volledig aan hem zou kunnen wijden. Ook wilde ik opmerken dat Arlette juist iemand is die een zeer bijzonder en groot talent heeft op een leuke en pedagogisch verantwoorde wijze met kinderen en baby’s om te gaan. Ik was daar vaak getuige van! Ik zie zelf vaak hoe leuk kinderen op haar reageren, en hoe leuk zij met ze omgaat ! Ze heeft een soort flair en een feilloos instinct om leuk met kinderen om te gaan en ervoor te zorgen dat ze naar haar luisteren en ook nog respect voor haar hebben !! Zij heeft bovendien langdurig op ca. 40 kinderen gepast als aupair en was altijd zeer populair bij deze kinderen ! Laatst nog heeft zij een paar dagen met het kind van een vriendin uit Wanssum opgetrokken [zie haar getuigenverklaring] en werd door het knaapje op handen gedragen. Hij was zo weg van haar dat hij weken later nog naar haar vroeg ! Het is mijns inziens volkomen absurd dat een vrouw, die zo goed en leuk met kinderen en baby’s omgaat, die bovendien zeer intelligent is, die op ieder kleinste signaaltje aangaande haar kind adequaat reageert omdat ze een zeer oplettende en scherpzinnige observator is, van de zorg voor haar eigen baby wordt verstoken, terwijl hij nu juist bij haar in de best denkbare handen zou zijn! Zoals al gezegd, mijns inziens is Arlette juist een van de meest talentvolle moeders en pedagogen die men zich kan voorstellen ! Het is zoiets als Bach verbieden om te componeren, zodat de mensheid de Mattheuspassion moet ontberen. Het verbieden van Arlette om haar eigen kind op te voeden is even absurd en misdadig als Bach verbieden het grootste meesterwerk aller tijden te componeren !! Leander zou in handen van Arlette opgroeien tot een evenwichtig en gezond en geestelijk rijk persoon, terwijl hij in de handen van pleegouders en Jeugdzorg zal ontsporen en er niets van hem terecht zal komen !! Dat vind ik een misdaad jegens Leander, om een persoon, die een mogelijke belofte voor de toekomst is, een geestelijk gezond en zinvol leven te ontnemen!! Mijns inziens zijn deze en andere praktijken zo kwalijk en boosaardig en mijns inziens ook volkomen onchristelijk dat zij aan de kaak gesteld zou moeten worden, en vooral voor een organisatie als de EO, die pretendeert Christelijk te zijn en ook voor de rechten van familie en gezin opkomt, die normen en waarden hoog in het vaandel heeft staan, ligt hier mijns inziens een taak, om mee te helpen om aan deze mijns inziens totaal immorele en duivelse praktijken paal en perk te stellen! Marc van D. [Lid van de EO] -8-