Op zoek naar mijn kleinkind: Sharon Janssen

Even resumeren voor alle duidelijkheid van het komende verhaal:
Verlating door mijn echtgenote met achterlating van Sharon (vier jaar) in 1989.
Vader krijgt daarna voorlopige voorzieningen toegewezen, Sharon blijft bij vader.
Enige tijd later besloten tot co-ouderschap. Dit heeft een aantal jaren perfect gefunctioneerd.
In 1995 spande mijn ex echtgenote W.B. plotseling en zonder enige aanleiding een zaak aan om het gezag te krijgen.
Tijdens deze periode ging het zeer slecht met Sharon en hierover werden wij gewaarschuwd door klasseleraar Mijermans en directeur Settels van basisschool het Hoefblad. Sharon was bang dat ze bij moeder moest gaan wonen en dit wilde ze in het geheel niet.

Later hebben we zelfs een door Sharon geschreven documentje gevonden op haar kamer welk dit ook bevestigd.

En voor alle duidelijkheid "Wilma is Sharon haar stiefmoeder en Rob was de partner van moeder."
Maar dit was niet de eerste keer dat Sharon in de war was door het "getrek" aan haar door moeder!

Uiteindelijk verloor moeder de voogdijzaak en ik vader kreeg het gezag toegewezen.
Een hoger beroep werd ingesteld door ex-echtgenote. Maar aangezien zij geen enkele grond of reden had om het gezag toegewezen te krijgen verzon zij die redenen maar zelf. Leugen na leugen na leugen na leugen. Het eerste gedeelte van het verhaal wat gaat komen speelt zich af tijdens de periode voor de uitspraak van de hoger beroep zaak.

HET VERHAAL:

Op 23 mei 1996 werd mijn dochter Sharon, over wie ik de vader het gezag had, niet teruggebracht door haar moeder W.B. en partner R.S.(vanaf nu W en R) bij wie Sharon op bezoek was geweest. Telefonisch werd mij nota bene door partner R. medegedeeld dat ik Sharon niet meer terug kreeg, nooit meer! In eerste instantie vatte ik dit nogal laconiek op, gezien ik de voogdij had en dus (dacht ik) even naar de politie moest gaan om Sharon terug te laten halen. Niets bleek minder waar.
Ik met mijn gezag papieren naar de politie.

Daar wisten ze niet zo goed wat ze met de situatie aan moesten. Ze hebben toen de raad v.d. kinderbescherming (vanaf nu raad) gebeld voor advies, maar daar was niemand te bereiken die daadwerkelijk advies kon geven. Het kwam er op neer dat de politie niets deed! Ook niet na lang en veel aandringen. Ik werd weggestuurd! Uiteraard ben ik de volgende dag weer teruggegaan. Wederom werd er geen enkele poging ondernomen om Sharon bij mij terug te brengen. Dit is een week lang zo doorgegaan, ongeveer dertien keer ben ik op het bureau geweest maar zonder resultaat. Ze zouden niets kunnen doen omdat het een civiele kwestie was. Nu had ik mij ondertussen op de hoogte gesteld van de nieuwe voogdij wet (nieuw was op dat moment een jaar oud) en hieruit bleek dat de politie wel degenlijk in kon en moest grijpen.

Het enige wat zij moesten doen is een speciaal formulier in vullen en dit laten ondertekenen door een hulpofficier van justitie, die altijd op een politie bureau aanwezig zijn. Daarna zouden zij Sharon op kunnen gaan halen. Met het wetboek in mijn hand ben ik wederom naar het bureau gegaan, daar maakte ik ze attent op de nieuwe wetgeving. Hun antwoord was ronduit lachwekkend. Opeens herinnerde ze zich dat ze wel eens een soort circulaire hadden gehad over de nieuwe wet en gingen deze even opzoeken. En ja hoor, toen bleek dat ze inderdaad in moesten grijpen. Ruim een week na mijn eerste verzoek gingen twee agenten naar het huis van moeder waar Sharon verbleef. Ze deden dit in uniform wat niet mag in zo'n geval. Ik mocht niet mee, maar moest wachten op het bureau.

Enige tijd later kwamen de twee agenten terug, echter zonder Sharon. Later werd mij door hun superieuren verteld dat Sharon in bed lag, even later naar beneden kwam en helemaal hysterisch was. Omdat het vrijdag avond was en Sharon dat weekend (volgens moeder) bij een vriendinnetje zou gaan slapen zou met de politie zijn afgesproken dat Sharon na het weekend gewoon door moeder naar school gebracht zou worden. Sharon zou dan gewoon naar huis kunnen gaan in de lunchpauze en ook weer gewoon thuis, bij papa dus slapen. Dan zou alles opgelost zijn! Ik was het er niet mee eens maar ik moest mij bij deze "oplossing" neerleggen. Overigens werd mij later verteld door een van de agenten die bij moeder thuis was geweest (mevrouw v. Dam) dat niet Sharon hysterisch was, maar moeder en dat ze zich daar niet zo goed raad mee wisten.

Die maandag zat ik te wachten en had zoals gewoonlijk vast haar lunch klaargemaakt. Sharon was altijd binnen een kwartiertje na het uitgaan van de school thuis, maar die dag was ze er na een half uur nog niet. Uiteraard werd ik ongerust en ging haar overal zoeken, maar geen Sharon te vinden. Daarop besloot ik de school te bellen. Mij werd verteld dat Sharon ziek gemeld was door moeder. Uiteraard kreeg ik argwaan, want waarom had moeder mij dan niet op de hoogte gebracht? Na controle door mij bleek er bij moeder niemand thuis te zijn. Nou dan maar weer naar de politie, maar deze konden niets meer voor mij doen volgens hen.

Op naar mijn advocaat (mr. Flipse Zaandam). Deze stelde zich in verbinding met de advocaat van moeder (Mr. kemp, kantoor de Hoogd-Grevelingen Purmerend) die vrolijk vertelde dat moeder ONDERGEDOKEN was met Sharon. Ook zou zij een kort geding hebben aangespannen met het doel Sharon bij zich te mogen houden, in ieder geval tot de dag van de uitspraak in de hogerberoeps kwestie. Mijn advocaat belde toen met justitie Haarlem (officier v. justitie mevrouw van Ling) en zette de situatie uiteen. Immer het ging hier om een geval van ontvoering/ontrekking aan de ouderlijke macht. Zeer strafbare feiten! Toch besloot off. v. justitie v. Ling niet in te grijpen.

Nog de zelfde dag heb ik zelf contact opgenomen met Justitie Haarlem, mevrouw v. Ling en na een lang gesprek heb ik haar over kunnen halen opdracht te geven om mijn dochter op te gaan halen. Ik moest naar het politie bureau gaan en zij zou ondertussen alles in orde maken. Er kwam een ARRESTATIEBEVEL tegen mijn ex-vrouw. Voordat ik op het bureau aankwam was de politie al naar het huis van mijn ex-vrouw geweest om haar te arresteren. Een beetje dom natuurlijk want ze was ondergedoken en ik neem aan dat iedereen begrijpt dat je dat niet in je eigen huis doet!

O.k. dan moest dan maar aan hulpofficier van justitie Kooi opgeven de mogelijke verblijfplaatsen en/of adressen waar moeder en dochter zouden kunnen zijn, wat ik ook deed. Ik gaf hem enkele adressen waaronder de ouders van mijn ex. Daar werd mijn mijn ex aangetroffen maar volgens de politie Sharon niet. (Later is mij uit betrouwbare bron verteld dat Sharon wel degelijk aanwezig was.) Ook werd mijn ex-vrouw NIET GEARRESTEERD, maar mocht 's middags naar het bureau toe komen om een verklaring af te leggen. Maar eerst had ik nog een ander adres opgegeven waar Sharon dan mogelijk wel kon zijn, nl.. bij familie van de partner van mijn ex. Hr. Kooi WEIGERDE echter dit adres te bezoeken want dat was in Amsterdam en daar hadden ze geen tijd voor! Terwijl er toch een arrestatie bevel lag en bevel tot het terug brengen van mijn dochter!

Ik heb een kopie van de verklaring bemachtigd die mijn ex op het bureau aflegde en hieruit blijkt dat er niet eens aan haar gevraagd is waar Sharon was!! (of wisten ze dit misschien al?) En gek genoeg werd na de verklaring van mijn ex het arrestatie bevel ingetrokken en werd de opdracht ingetrokken om Sharon terug te brengen naar vader. Of vond de hr. H> Kooi het misschien zielig voor moeder. Hij schreef immers ook in de verklaring, dat moeder zeer geemotinoneerd was. Ja, "moeder" was bang dat ze in het hok moest, nota bene op haar verjaardag 5 juni 1996! En dan te bedenken dat de zelfde heer Kooi eerder op de dag in het bijzijn van drie getuigen tegen ons zei toen wij geemotioneerd waren omdat Sharon niet gevonden was, "Met emoties kunnen we hier geen rekening houden, dan kunnen we ons werk niet goed doen".

Welnu, zonder emoties blijkbaar ook niet!