Analyse beurskrach van 16/17 augustus 2007, door instortende hypotheekmarkt
|
Lees artikel uit het Algemeen Dagblad over de Amerikaanse staatsschuld (2002)
Zie overzicht over kredietcrisis in de Verenigde Staten bij 't Financieele Dagblad George 'Double V' Bush kondigde op 22 januari 2002 aan dat hij besloten heeft de begroting van Defensie - door critici ook wel Offensie genoemd - voor het jaar 2003 te verhogen met 15 procent, ofwel met 48 miljard dollars. Hieronder de stand van de Amerikaanse staatsschuld op 26 januari 2002 weergegeven. Aangezien de Bush-administratie ook nog belastingverlaging heeft aangekondigd (slogan 'read my lips' van papa Bush) betekent dit dat de staatsschuld in 2003 in een klap met $ 48 miljard steeg, ofwel met $ 1678 per capita. Dat was in euro's: € 1864 (koers 2002) en in oktober 2007 ca. € 1200 bij een keurs van 1,40. Iedereen applaudisseert, en niemand kritiseert. De val van de dollar lijkt onvermijdelijk, de collapse of U.S. Economy is imminent en De Dag dat de dollar valt ! (klik voor de lopende klok over de Amerikaanse staatsschuld vandaag)
De Verenigde Staten van Amerika heeft in 2005 een bevolking van bijna 296 miljoen personen. Dat betekent dat elke Amerikaan, baby, grijsaard, gevangene, arm en rijk vandaag een groeiende schuld heeft (aan wie ???) van $ 26,080,-. In euro's is dat bij de huidige koers € 20.000 of nog in oude guldens uitgedrukt ƒ 43.800. Ondanks deze dramatische cijfers, volgens Nederlandse normen, blijft de dollar sterk en blijft elke vorm van kritiek op het monetaire en fiscale beleid van de VS achterwege. De overheidsschuld per Nederlander is daartegen slechts € 17.180 in 2005. Parlement en pers zwijgen oorverdovend. En dan te bedenken dat wij Nederlanders naast de spaarpot die staatsschuld heet ook nog wat spaarpotten hebben als het ABP, de PGGM en wat particuliere beleggingsmaatschappijen als Robeco en Nationale Nederlanden. Die fondsen en beleggingsmaatschappijen maken van ons spaargeld allemaal zonder uitzondering "schuld" of onbelast "bezit" zoals onroerend goed. De Amerikanen hebben Enron en 'Fall Street' (grapje). In Japan weten ze inmiddels ook dat sparen bij de overheid niet alleen veiliger is, maar zelfs beurskrachbestendig. (Zie het OESO advies aan Japan en verder). De Japanse staatsschuld is november 2009 overigens 200% van het BBP tegenover die van Nederland van 59,1% (zie CBS) Ook deze verhouding blijft zorgvuldig buiten de politieke discussie. In Nederland hebben we ook een staatsschuld, en tegenover het oorverdovende zwijgen over de Amerikaanse situatie wordt in vrijwel alle media en vanuit de politiek onze staatsschuld bestempeld als een vloek voor het nageslacht. Alleen bij de Sociale Databank Nederland denken ze daar echt anders over. Sterker nog, die schuld wordt vanuit een bepaalde gezichtshoek gezien als een kostbaar bezit waarop we heel zuinig moeten zijn; met name voor de mensen die (collectief) gespaard hebben in de veiligste belegging die mogelijk is: overheidsschuld. Ik verwijs daarvoor naar enkele artikelen die eerder bij de SDN gepubliceerd zijn. Onze staatsschuld is eind 2000 volgens het CBS ca. € 225.197 mln., ofwel in guldens ƒ 496.269 mln. Per hoofd van de Nederlandse bevolking is dat: € 14.075 of in het oude guldensgeld uitgedrukt: ƒ 31.017.
Onze staatsschuld die met het doomscenario van politici, economen en commentatoren in de media als legitieme reden wordt aangevoerd om drastisch te blijven bezuinigen. Bezuinigen op alles wat niet direct met export en verhandelbare productie te maken heeft. Dat heeft inmiddels geleid tot de huidige chaos in het onderwijs, bij het openbaar vervoer, in de gezondheidszorg en de veiligheid op straat, naast het straffeloos gedogen van wetsovertredingen door met name lagere overheden (Pikmeerarrest) met kromme rechtspraak bij de Raad van State en het heenzenden van criminelen door een tekort aan financiering. Ook het m.i. op zich criminele afkopen door het Openbaar Ministerie van massale fraude in de bouw en nu weer bij (pensioen)verzekeraar Delta Lloyd is een duidelijk voorbeeld van belangenverstrengeling, corruptie en collusie. De aflossing van de staatsschuld was belangrijker, hoewel nog nooit iemand een deurwaarder bij de Tweede Kamer heeft gezien om aflossing van de schuld te eisen. 'n Nadenkertje. Gerrit Zalm als minister van Financiën wordt nog steeds geschouwd als een soort held die de overheidsfinanciën 'op orde' heeft gebracht. Dat kan boekhoudkundig waar zijn, maar sociaal, cultureel en functioneel heeft ie er een grote troep van gemaakt. Ik was blij met 'Paars' toen het kwam omdat de betweters van het CDA eindelijk op afstand werden gezet in morele kwesties. De zelfbeschikking binnen het kader van sociale verantwoordelijkheid en vermindering van de knellende bemoeizucht van de overheid was voor mij met 'Paars' een grote stap vooruit. De praktijk heeft evenwel omgekeerd uitgepakt. Nu worden we met volstrekt desastreuze gevolgen geconfronteerd van de zogenaamde tucht van de markt met privatisering van de infrastructuur. De schade die dat heeft veroorzaakt is inmiddels duidelijk geworden. Waarom dit artikel? Heel eenvoudig om de openbare discussie af te dwingen over het functioneren van ons economisch en monetair systeem in het kader van het bewijzen dat een basisinkomen onontkoombaar is voor elke Europese burger, en later voor elke wereldburger. Dat is de enige weg om de wereldvrede te garanderen en de groeidwang te stoppen die onherroepelijk leidt tot de complete verwoesting en leegplundering van onze planeet. Mijn voorstel tot het invoeren van een Zeepkist, of van kamerzetel 151 als inspraakmogelijkheid voor de burgers in het parlementaire vragenuurtje op de dinsdagmiddag, kan de kloof tussen de burgers en de politiek verkleinen. Want de vraag blijft: Waarom mag ik niet sparen bij de overheid die schuld maakt van mijn tegoed, met alle zekerheid die daarbij geboden wordt ?? Waarom moet ik per se beleggen bij een particuliere bank, pensioenfonds of een beleggingsmaatschappij met alle onzekerheden en gevaren van de vrije markt van dien; met gevaar voor misbruik van vertrouwen en fraude. Het faillissement van Enron is vandaag een verbijsterend voorbeeld daarvan. De Japanse beurskrach in 1987 en de graaipartijen van cleptocraten bij de grote corporaties als Worldcom, Xerox in samenspanning met frauduleuze accountants naast de recente daling op de beurs, zijn ook voorbeelden van vermijdbare risico's die vrijwel niet voorkomen bij het beleggen in staatsobligaties. Maar ook het gesodemieter in de geprivatiseerde infrastructuur als de spoorwegen en het mismanagement bij KPN dat 3000 gulden (€ 1364) schade veroorzaakte voor elk van de 16 miljoen Nederlanders die of via de belastingen, of direct in de prijzen die 50 miljard gulden (€ 22.7 mlrd.) schuld zullen moeten ophoesten. Wie belazert wie? En wat krijgen we nu weer te horen in de verkiezingsretoriek? Gezeur over de onveiligheid op straat, het weer, terrorisme en andere altijd ongrijpbare zaken. Het vreemdelingenbeleid wordt nu en voluit als thema aangegrepen om de discussie over de structurele zaken toe te dekken.
Westkade 227
|
