Uit de Volkskrant Door: Henri Beunders BOLKESTEIN is grappig. Hij weet het alleen zelf niet. De Volkskrant is grappig. De Volkskrant weet helemaal niet dat ze grappig is. Dat is de grap. De grap is dat niemand meer weet wat de kern van de politiek is. De kern van politiek is macht. Iedereen die niet begrijpt dat de kern van politiek macht is, moet geen stukje schrijven over politiek. Frits Bolkestein heeft tegen betaling iets voor een pillenfabrikant gedaan. De Volkskrant is bezig zonder betaling een campagne te voeren voor kleinere schoolklassen. Fijn. Het laatste is oorbaar, het eerste is dubieus. Maar waarom eigenlijk? Belangen zijn belangen. Het ene belang wordt betaald, het andere niet. Pillen worden betaald, kleinere klassen niet. En daarmee heeft onze Frits de kern van macht en politiek geraakt. Wat is de oplossing, behalve veel geklets in de krant en op televisie? Een krant heeft een functie. Die functie is soms heel nuttig. Als de Volkskrant een campagne voert voor kleinere klassen, zal ik daar niet tegen zijn. Kleinere klassen zijn namelijk beter dan grotere klassen. Daar is de pers voor. Niks nieuws onder de zon, maar niets dan lof. Maar een krant heeft macht. Een krant ontkent dat zij die macht heeft. De Volkskrant dacht Heerma af te kunnen branden. Dat is niet gelukt. Macht is een curieus fenomeen. Daar moet je voorzichtig mee omspringen, en je moet weten waar ie mee bezig bent. Brinkman is afgebrand wegens een verkeerd commissariaat. Toen vlogen de pistolen in het rond, en het deugde van geen kanten. Nu Bolkestein. Bolkestein moet vernietigd worden. Bolkestein is namelijk te populair. Wat is er mooier dan Bolkestein te grazen nemen? Helaas, Bolkestein treft weer de kern van de zaak. Waarom? De politiek heeft zelf besloten de banden met het normale leven aan te halen. Vroeger waren parlementariër doctorandus of meester in de rechten, en wisten van hun gezond niet af. De kloof tussen politiek en burger moest worden verkleind. Wat ging er verkeerd? Bas de Gaay Fortman zette de trend. Hij ging op een bouwsteiger staan om zogenaamd het contact met de werkelijkheid te herstellen. Dat zette een trend. Parlementariër wilden ook graag contact met de werkelijkheid, en namen commissariaten. Is dat erg? Het kan veel erger. Lubbers, oud-premier, heeft zijn functie gebruikt om familiegeld veilig te stellen. Lubbers is een uitzondering. Bij de rest van het zaakje is knulligheid troef De ene parlementariër was commissaris bij Mars, de andere commissaris was nog onbelangrijker. De reden was voeling met de maatschappij. De vraag nu is mogen Kamerleden commissariaten hebben. Ieder een voelt zich er ongelukkig over. Waarom? Omdat Bolkestein het mes in de wonde zet. Niemand wist dat Bolkestein propagandist voor pillen was. Waar het om gaat is dat iedereen weet waar 'ie aan toe is. Politiek gaat over macht. Elke politicus hoort macht uit te oefenen. Elke politicus vertegenwoordigt een bepaalde macht. Pillen is een simpele zaak, maar daar gaat het niet om. Paul Rosenmöller vertegenwoordigt ook een macht, en meneer Schutte ook. Iedere politicus komt voor belangen op. Waar het om gaat is dat de kiezers weten voor welke belangen de politicus staat. Als dat duidelijk is, is er niks aan de hand. Het domme van Bolkestein is dat wij het niet wisten. Elke politicus moet een bordje op zijn deur spijkeren. Ik ben doctorandus, ik ben van die en die partij, en ik behartig ook de belangen van MSD. Dan weten de kiezers wie ze kiezen. Henri Beunders De auteur is hoogleraar maatschappijgeschiedenis aan de Erasmus Universiteit Rotterdam