Cristina zegt: 'In Cuba is alles streng geregeld', daar zeg ik op: om de criminaliteit onder controle te houden. Zij zegt: 'Hij geeft mij geld etc.' Dat is normaal in een huwelijk. Ik verdien de kost en zij zorgde voor het gezin. Zij vertelt dat zij 6 maanden in Nederland was. Dat is ook niet waar; in 1997 was zij 3 maanden in Nederland en daarna ongeveer 3-5 maanden per jaar.

Zij zegt dat Mirjam geen contact wil met Arie omdat hij gek is. Dat zegt iedereen wel eens als men verschilt van mening omtrent een onderwerp. Ik vind het niet erg dat Mirjam dit vertelde. Als de psychiater zoiets zegt is het erger, maar die denkt er anders over (zie boek, pagina 91-93). Cristina heeft nog nooit in Nederland geleefd. Zij woont in Cuba bij haar kinderen en komt een paar keer per jaar met vakantie naar Nederland (dit vanwege het woonprobleem).

Ik zeg dat ik vaak werk voor haar heb gezocht, maar zij wilde dit niet om reden: te moeilijk of angst of schaamte. Ik meende dat het goed voor haar zelfrespect zou zijn om wat te verdienen voor de verzorging van haar kinderen 6a. Cristina verbleef de ene keer 2 maanden of de andere keer 3 maanden in de caravan met mij. Tussen deze periodes ging zij met vakantie naar de kinderen omwille van haar relatie met hen alsmede om geld aan haar moeder te geven. Als zij in Cuba was werkte ik hier aan een stuk door en als zij in de caravan was, dan was ik bij haar, als het werk dat toeliet. 's Winters waren wij altijd in Cuba.

Nooit heb ik haar gezegd, dat ze niet met anderen mocht omgaan. Ik heb haar alleen gezegd op te passen, omdat er veel mensen niet deugen in Nederland, daar is deze geschiedenis weer een levend voorbeeld van, terwijl ik hiervoor al had gewaarschuwd. Meer dan 80% van de bevolking in de gevangenis in Nederland is van buitenlandse afkomst. In verhouding zou 17% normaal te noemen zijn. Om deze reden is de criminaliteit onder buitenlanders minstens 400% groter dan onder de Nederlanders. De regering ontwijkt deze problematiek en weigert dit in te zien.

Ik heb aandacht aan ons besteed en mijn verstand gebruikt. Zij zegt dat zij bang is, maar ik heb haar vaak gezegd niet bang te zijn, alleen voorzichtig. Dit is meer een probleem vaan verschillende opvattingen. Het resultaat van mijn verleden is volgens mij een helder beeld om de toekomst tegemoet te treden (zie onderzoek psychiater, blad 91-93). Het is wel degelijk mogelijk voor mij om te lachen en gelukkig te zijn, maar ik maak mij grote zorgen over de wijze waarop Cristina, als moeder van der kinderen, omgaat met haar verantwoordelijkheden.

Hier komt nogmaals haar onverantwoordelijk gedrag naar voren. Zij wil leven met iemand zonder mogelijkheid tot conversatie, zonder geld in een delicate situatie, omdat ze het geld van onze familie heeft vergooid. Daarom heb ik mij verplicht een ticket voor haar te kopen om naar Cuba te gaan. Ik heb haar nooit verboden met anderen te praten.

Zij heeft het over 'mijn mobiele telefoon', maar het is onze mobiele telefoon. Zij heeft zonder enig overleg de meeste van onze spullen weggenomen en heeft hiermede een groot egoïsme aan de dag gelegd. In september heeft zij lang gehuild en om een psycholoog gevraagd die Spaans sprak. In juni heeft zij een enorme depressie gehad tijdens haar vakantie in Cuba met de dochter van mijn ex-vrouw en haar vriend. Ik heb, toen wij in september samen in Cuba waren, een psychiater bezocht en pillen voor haar gevonden om te kalmeren. maar voor zij ze kon gebruiken was zij alweer naar Nederland vertrokken.

Wij hadden zeer duidelijk afgesproken om weer bij elkaar te gaan wonen. Haar moeder weet dat ook, ik heb dat tevens op de cassette opgenomen. Ik wil dit ook laten vertalen. Ook een vriend is getuige geweest van dit gesprek. Dit is het tegenovergestelde van wat zij in het eerste deel, punt 6 en 7 zegt. Hier zegt zij niet te hebben gewild. Als ik haar dan verkracht zou hebben, dan zou het toch normaal zijn dat ze er vandoor zou zijn gegaan tijdens mijn afwezigheid. Zij zegt hier weer dat ze zich niet alles kan herinneren. Hoe komt dat? Wellicht door pillen en hasj.

19a Zij zegt te hebben geschreeuwd, maar niemand heeft iets gehoord. Er is namelijk helemaal niet geschreeuwd (alleen de bovenburen hebben ruzie gehad) Het onderzoek van de politie heeft mij ook niets van dien aard aan het licht gebracht.

19b De mentale situatie van Cristina is zo geworden, omdat ze uit schaamte en onvermogen heeft toegelaten dat haar beïnvloedbaarheid door toedoen van haar vrienden hiertoe heeft geleid, vandaar haar paniek en huilen. Sinds de 8 jaar van onze relatie heeft ze veel momenten van duizeligheid en ziekte (zwakte) gehad en heeft zij altijd pillen geslikt om te slapen en om haar zenuwen de baas te blijven.

20a. Zij zegt in slipje en jersey (T-shirt) gelopen te hebben. Dit is in tegenstelling tot wat zij over mij zegt, namelijk dat zij, zover ze zich herinnert, meent dat ik gekleed was. Zelf weet ik niets van dit verhaal aangezien het complete fantasie is. Zou het toch kloppen in haar beleving, dan zou het op uitlokking duiden. Cristina weet of begrijpt niet wat er is gebeurd, omdat zij pillen slikt en hasj heeft gerookt. Ik heb haar hiervoor vaak gewaarschuwd. Zoals altijd zorg ik goed voor haar en de kinderen met alles wat in mijn vermogen ligt. (zie verklaring uit Cuba)

Dat heb ik nooit gezegd en heb daarom ook geen spijt. Het is ook onzin dat ik mijn nieuwe huis aan haar zou geven. Ze weet dat ik een woning heb aangevraagd voor ons en de kinderen. Dat werd een huurwoning. Hier ben ik al 10 jaar mee bezig door schuld van de negatieve opstelling van de burgemeester. Wat betreft dat geld, dat is ook fantasie. Ze weet dat ik niet met veel geld op zak wil lopen en zou dat geld dan voldoende zijn om te menen haar te kunnen omkopen? Ook het verhaal van het bankpasje is gelogen, omdat zij namelijk een pasje bezit met dezelfde condities als ik om hetzelfde rekeningnummer (zie boek, blz. 33)

Klaas begrijpt er niets van. Dit woord is het enige wat hij begrijpt. Zij zegt: 'we hebben gevreeën'. Dan denkt zij dat Bianca het niet goed begrepen heeft en daarop hebben zij in haar fantasie de gedachte geopperd dat zij verkracht is en dit verhaal aan de politie vertelt. Ze zegt dat ze niet weg kon, maar ik zeg dat ze wel degelijk weg kon. Ik heb haar zelfs aangezet om naar buiten te gaan om Chinees te halen en te bellen naar haar moeder. Cristina was 6 dagen bij mij en wij hebben twee maal gevreeën. Weggaan was eenvoudig (zie deel 3, punt 8 ).

De pillen van Cristina zijn wit van kleur en andere zijn tweekleurig (wit/blauw) en heten Prozac. De psychiater, Maria Martha, heeft mij deze pillen gegeven om haar rustig te krijgen (zie boek, pagina 36) Verder neemt zij veel pillen om te slapen en te kalmeren. Het zwarte pilletje wat zij zegt te hebben ingenomen was in werkelijkheid een brokje hasj, wat ze ook gerookt had voordat we gemeenschap hadden (zie foto's op blz. 57 van het boek, waarop de asbak met peuken van hasj-sigaretten en 2 Fanta-blikjes met dito peuken en een stukje hasj op het nachtkastje) 27a

Hier is de oorsprong van de insinuaties, dat ik haar iets verdovends of iets dergelijks gegeven zou hebben (zie ook verklaring van Klaas blz. 84, punt 40) In het eerste deel, punt 13, zegt zij: 'Ik ben ontsnapt uit het appartement en naar Amsterdam gevlucht met de trein'. En hier zegt ze dat ik haar heb weggebracht naar het station en dat ze naar Utrecht is gegaan. De enige leugen die hier nog staat is dat zij door Klaas werd opgehaald. Klaas wist niet eens het station te vinden (zie verklaring Klaas of Bianca, punt). In de verklaring van haar vriendin Bianca zegt Bianca dat Cristina volgens afspraak op 2e kerstdag terugkomen (zie boek, blz. 78, punt 18) Ook in boek, blz. 78, punt 19 zegt Bianca dat ook Klaas dit weet. Op 21 december, als Cristina weer bij mij is, zegt ze mij dat ze op 2e kerstdag een dag bij Bianca op visite wil. Dus deze visite was al door hun gepland om mij doelbewust in deze grote problemen te brengen.

Zij heeft de deur van de 'Finca'(boerderij) stuk getrapt, niet ik, ik wilde dat zij bij haar kinderen bleef en tot rust zou komen in plaats van in haar overspannen toestand terug te keren naar Nederland en nog meer ellende te krijgen door toedoen van haar asociale vrienden. Sandra heeft meegedaan met deze val, omdat zij beïnvloed was door haar moeder, die precies alle feiten van destijds omdraait (zie boek, blz. 153 t/m 298). Dit heeft de mentaliteit van Sandra stuk gemaakt (zie verklaring van de Raad van Kinderbescherming, psycholoog, dokter en politie en vele verklaringen van bekenden tegen deze criminele familie). Ik heb geprobeerd Christin te kalmeren en hulp bij haar moeder gezocht, maar die had niet de capaciteit om te doorgronden en zei dat ze geen tijd had omdat ze geld moest verdienen in haar kiosk en andere activiteiten op mijn terrein. Ik ben niet gek maar bezorgd over de manier van leven van Cristina, daarom heb ik overwogen om haar paspoort af te nemen om haar te dwingen bij haar kinderen te blijven en na te kunnen denken over haar situatie.

Cristina en haar moeder hebben door toedoen van het optreden van de dochter van mijn ex-vrouw, Sandra, en hun gemeenschappelijke vrienden, Bianca en Klaas en enige anderen de kans waargenomen om zich in december te ontdoen van mijn aanwezigheid. Om zich te vermaken hebben haar slechte vrienden, die geen enkel gevoel bezitten, mijn familie geruïneerd en uit elkaar getrokken. De familie Bover, dat wil zeggen schoonmoeder Ana en haar zoon Emilio, spelen dit spel dankbaar mee om in Cuba, zonder mijn protest, mijn boerderij in bezit te kunnen nemen. Dit is een uiting van behoorlijk crimineel gedrag, omdat zij allen weten, dat zij, door mij 12 jaar of meer in de gevangenis te krijgen, dit voordeel kunnen binnenhalen en dat als dank voor mijn jarenlange hulp aan hen. Zij hebben het grote verdriet en overspannen toestand van Cristina gebruikt om er zelf beter van te worden en daarmee een huwelijk stuk gemaakt en Cristina opgeofferd.

Ana Bover heeft mij nu (mei 2000) van de boerderij gezet die ik betaald heb met alles erop en erin, wat ik verbouwd heb om mijn gezin een toekomst te geven. Ze hebben me als een hond behandeld. Cristina en de kinderen zijn de grootste slachtoffers en is debet aan de hele Cubaanse bevolking vanwege het negatieve karakter van familie Bover-Leon. Ook de diefstallen van Emilio Bover van de stereo installatie, die ik van hem kocht om hem te helpen uit de gevangenis te blijven in verband met een diefstal uit de winkel waar hij werkte, hebben mij nu een afschuw van deze familie gegeven, die onze boerderij hebben gekocht met mijn geld en op deze boerderij illegale praktijken uitvoeren, zoals handel in gestolen meel en suiker.

Met dit alles hebben zij mijn gezin uitgebuit en opgelicht, omdat ik door hen en hun advocaat (neef van schoonmoeder die intussen naar Amerika is gevlucht) misleid ben. Het enige vaste wat ik in handen had ben ik kwijtgeraakt, doordat de politie na de huiszoeking een aantal van mijn goederen, zonder mij te raadplegen, hebben afgegeven aan mijn vrouw. Hierbij was een ordner waarin verschillende documenten zaten, onder andere een schuldbekentenis van USD. 17.000 zijnde een borgsom door mij aan de familie Bover verstrekt in februari 1995 en een schuldbekentenis van USD. 1.500 voor advocaatkosten. Verder een aantal aankoopbewijzen van antieke meubels en auto's, loonafrekeningen en verzekeringsbewijzen, onder andere een begrafenisverzekering van mijzelf en wat verzekeringspapieren van Cristina en andere bescheiden.