ROB Kahlman (47) kan zich alleen nog bewegen met behulp van een rollator en een scootmobiel. In 1993 begon hij als vitale bouwvakker bij Hoogovens Technical Services Europe BV in IJmuiden aan een nieuwe carrière als laborant. Vijf jaar later was hij totaal invalide. Volgens hem als gevolg van vergiftiging door zeer zware metalen. Ook zijn echtgenote en zijn twee jongste kinderen begonnen ernstige ziekteverschijnselen te vertonen. Volgens Kahlman is het allemaal een gevolg van onvoorstelbare arbeidsomstandigheden in het zogeheten aardelitelaboratorium. Zeven jaar lang vocht Kahlman verbeten om zijn recht op schadevergoeding. Deze week kwam Corus onverwacht met een financieel aanbod. „VERGIFTIGD in GEHEIM LAB” Invalide geworden Rob Kahlman vecht al 7 jaar voor schadevergoeding van Hoogovens door RON COUWENHOVEN     HOORN, zaterdag        In het kantoor van Huub Rijk, hoofd Dienst Arbeidsverhoudingen en Beloningen van staalgigant Corus in Hoogovens, vond dinsdagmiddag een dramatische bijeenkomst plaats. Rob Kahlman was per scootmobiel en achter zijn rollator gearriveerd in gezelschap van zijn echtgenote Lia en zijn adviseur Ad van Rooij. Na zeven jaar hardnekkige strijd zou de zwaar invalide Kahlman eindelijk van Corus vernemen wat voor schadevergoeding men voor hem had uitgetrokken.         „Maar het aanbod was feitelijk niet meer dan een nieuwe klap in mijn gezicht”, zegt de voormalige bouwvakker/laborant, die zegt zijn gezondheid in het aardelitelaboratorium van Hoogovens Technical Services Europe BV tussen 1993 en 1998 te hebben verloren. „Het was zelfs zo erg, dat mijn vrouw spontaan in huilen uitbarstte.”        De aanbieding van Corus was volgens Kahlman zo laag, dat hij er nauwelijks zijn juridische kosten mee kan betalen. „Maar”, zegt hij ook, „we zijn in gesprek en dat is meer dan ik de afgelopen zeven jaar heb meegemaakt.”        Kahlman dacht in november 1993 de kans van zijn leven te krijgen, toen hij – met vooruitzicht op een vast dienstverband – een baan in een laboratorium van HTS Europe kreeg aangeboden. Hij was bouwvakker en werkte via een uitzendbureau bij Hoogovens. In het lab moest hij uit afvalstoffen stenen gaan ontwikkelen.         Angstaanjagend        Rob Kahlman was getrouwd en vader van een kind. Hij dacht een belangrijke stap te zetten voor zijn hele gezin, dat in de jaren daarna nog met twee zoontjes werd uitgebreid. Maar eind 1998 was hij een lichamelijk wrak. En dat niet alleen, ook zijn vrouw en twee jongste kinderen begonnen ziekteverschijnselen te vertonen.         „Mij was verteld dat ik met ongevaarlijke stoffen zou gaan werken. Maar toen ik op de eerste werkdag arriveerde, bleek ik de enige werknemer in het lab dat in een kelder onder gebouw 2H-09 was ondergebracht”, zegt hij. „Het werk was eenvoudig. Ik moest de aangevoerde stoffen mixen met allerlei middeltjes en dan onderzoeken of de korrels die ontstonden hard genoeg waren om er bouwmateriaal van te maken: stenen, maar ook kunstgrind. Van enige bescherming was geen sprake en fatsoenlijke afzuigers ontbraken ook. Het was altijd één grote stoftroep in dat hok onder de grond, waar bovendien nooit daglicht binnenkwam.”        Achteraf kwam Kahlman er achter dat hij aan het werk was met vliegassen. Dat zijn giftige stoffen afkomstig uit vooral energiecentrales. Hij claimt besmet te zijn geraakt met een waslijst van zware metalen en ook zou het arsenicumgehalte in zijn lichaam onrustbarend zijn gestegen.         „Voor een fooi moet ik nu de zaak in de doofpot stoppen” „Ik kreeg uitslag over mijn hele lichaam. Mijn kortetermijngeheugen viel uit. Eén van mijn nieren moest worden verwijderd en mijn lever is sterk vergroot. Ik werd agressief, terwijl ik dat nooit was en uiteindelijk bleek dat ook mijn hersenen waren aangetast”, zegt Kahlman. Eind 1998 kon hij niet langer werken. Er volgde ontslag en niemand keek meer naar hem om.         Vreemd         „Bij mijn aanstelling was ik op de loonlijst gezet bij STI Engineering in Heiloo. Dat was al vreemd, maar men verzekerde mij dat als ik mijn werk goed zou doen, dat ik een vaste baan bij Hoogovens zou krijgen. Dus ik accepteerde het”, zegt Kahlman. „Ook moest ik een verklaring ondertekenen dat ik strikte geheimhouding in acht zou nemen over mijn werkzaamheden. Zogenaamd omdat het om bedrijfsgeheimen ging.”        Maar nu denkt Kahlman dat die geheimhoudingsclausule alles te maken had met de status van het laboratorium. Want nadat in 1998 door de Hoornse kantonrechter een ontslagvergunning werd goedgekeurd, waarbij Kahlman 15.000 gulden bruto ontving, startte de ernstige zieke ex-laborant een onderzoek.        Na een klacht van Kahlman bij de Arbeidsinspectie mengde justitie zich in januari 2000 in de zaak. Officier van justitie mr. R.A. Otter uit Haarlem legde HTS Europe Services op de 31e van die maand een boete op van ƒ 5000. Hij had directielid P.C.H. Zonneveld en de chefs D. Mahadew en R. van den Bos gehoord.        De brief, waarin de sancties wegens ernstige overtreding van het arbeidsomstandighedenbesluit werden bekend gemaakt, stuurde mr. Otter ook aan Kahlman. Mr. Otter schreef aan HTS Services Europe: ’Ik verwijs naar het rapport van het bureau Brian Goedtz van augustus 1995, waarin noodzakelijke aanpassingen aan het laboratorium worden opgesomd. Ondanks het feit dat de slechte situatie in het laboratorium dus bekend was, zijn er geen maatregelen genomen om deze te verbeteren. De heer Kahlman lijdt thans aan diverse lichamelijke en psychische klachten, waarvan in ieder geval een deel is toe te rekenen aan zijn werkzaamheden in het laboratorium, ergo voor uw verantwoordelijkheid komen. Dit kan niet zonder strafrechtelijke sanctie blijven. Terzijde merk ik nog op dat mij uit het dossier niet is gebleken dat u na het vertrek van de heer Kahlman enige belangstelling aan de dag hebt gelegd voor zijn gezondheid en welbevinden’.         Woedend         In totaal legde mr. Otter een boete van 11.000 gulden op, maar ’uit het oogpunt van tijdsverloop’ matigde hij dat bedrag weer tot 5000 gulden.        Rob Kahlman wist niet wat hij las, toen deze brief op zijn deurmat viel. Hij zegt: „Aan de ene kant was ik er erg blij mee, omdat de verantwoordelijkheid van Hoogovens – en nu Corus – voor mijn lichamelijke en geestelijke toestand erin was vastgelegd. Aan de andere kant was ik ook woedend, want mr. Otter had niet de moeite genomen mij te horen en omdat er inmiddels al twee jaar verstreken waren, hoefde HTS nog maar 5000 gulden boete te betalen. Een bedrag van drie keer helemaal niks voor zo’n bedrijf. Ik dacht: ’En ik dan? En mijn gezin? Telt dat helemaal niet meer mee’?” Volgende kolom • Rob Kahlman, twaalf jaar geleden nog een sportieve vitale bouwvakker, is nu een invalide, die zich uitsluitend per scootmobiel kan verplaatsen. Met zijn vrouw Lia, die ook ziek is, maakt hij een tochtje langs het IJsselmeer. Hij zegt: „Men heeft mij onbeschermd met vergiftigde materialen laten werken.” FOTO: GLENN WASSENBERGH • Staalgigant Corus in Velsen. Het bedrijf voelt zich niet verantwoordelijk voor de gebeurtenissen met Rob Kahlman: „Er is geen verband tussen zijn ziekte en het werk aangetoond.” FOTO: RENÉ OUDSHOORN • De situatie in het laboratorium, zoals vastgelegd door Rob Kahlman. „Ik werkte er in een vrijwel permanente stofwolk”, zegt hij.        Bij mr. Otter was er in elk geval geen lampje gaan branden tijdens zijn summiere onderzoek naar de gebeurtenissen. Kahlman had hem veel meer willen vertellen over de gang van zaken. „Zo had ik hem wel uit de doeken willen doen dat ik niet alleen met monsterpartijtjes van 40 tot 50 kilogram werkte, maar ook wel partijen van 1000 kilogram ontving. En dan was er helemaal geen sprake meer van laboratoriumwerk, maar van regelrechte productie. De stoffen kwamen bovendien uit de hele wereld. Uit Zuid-Afrika ontving ik eens een aantal vaten met doodskoppen erop. Die heb ik geweigerd in behandeling te nemen.”         Illegaal         In elk geval spoorde de brief hem alleen maar aan zijn strijd om een schadevergoeding onverminderd voort te zetten. Dat leverde op 26 februari 2004 een onthutsend detail op. Hij ontving toen een brief van drs. E.G.M. Prins, hoofd bureau Industrie, die hem namens de afdeling Milieubeheer en Bodemsanering van de provincie Noord-Holland meedeelde: ’Over een laboratorium op de door u genoemde locaties 2H-09, 2H-14 en 2H-15 op het Hoogoventerrein is ons niets bekend. Deze locaties zijn in die periode derhalve ook niet specifiek als laboratorium in milieuvergunningen van Hoogovens opgenomen’.        Kahlman interpreteert: „Er was dus sprake van een illegaal lab en toen werd mij wel duidelijk waarom ik strikte geheimhouding in acht moest nemen.”        Dinsdagmiddag dacht de Hoornse ex-bouwvakker en ex-laborant na zeven jaar strijd eindelijk uitsluitsel te krijgen over de manier waarop staalgigant Corus hem en zijn gezin financieel wilde vergoeden. „Het bod was gelijk een eindbod en er ontbrak een reële berekening van de werkelijke schade”, zegt hij. „Bovendien wilde men dat ik alle gegevens die op het internet circuleren over deze zaak, onmiddellijk zou verwijderen. Dit omdat Corus er zo veel negatieve reacties door kreeg. Het kwam er dus feitelijk op neer dat ik voor een fooi moest meewerken om de zaak in de doofpot te stoppen.”         Robert Kahlman vergiftig bij Corus   12 maart 2005