De gebeurtenissen in dit hoofdstuk overtreffen echt alles

En wat er toen gebeurde is met geen pen te beschrijven

Sharon laat wilma haar hand los, kwakt haar fiets tegen de grond, rent naar de eerste de beste boom, klemt zich daar om heen en begint te schreeuwen en schreeuwen, ik wil niet mee naar papa (ik was gewoon thuis) en help mij en nog veel meer van dat soort kreten.
De vrouw die aan kwam rijden stapte, en bleek Wilma en Sharon te kennen, want het was een moeder van een van de andere kinderen op school. De vrouw vroeg aan Sharon wat er nu in hemelsnaam aan de hand was. Waarop Sharon schreeuwend antwoorde, "ik wil niet naar papa" en nog meer. De vrouw wist echter een beetje van de situatie af en zei tegen Sharon, "Doe niet zo gek Sharon, je hebt toch altijd bij papa gewoond."
Waarop Sharon schreeuwend zei: Nee, nee, ik heb nooit bij papa gewoond"

Nadat Wilma en de vrouw Sharon een beetje tot bedaren hadden kunnen brengen, werd besloten dat de vrouw bij Sharon zou blijven wachten totdat Wilma haar cadeau van huis gehaald had. Toen Wilma echter terug kwam was Sharon verdwenen en de vrouw zei dat ze opgehaald was door het hoofd van de school Loek Settels. Intussen had Wilma mij over de hele gang van zaken ingelicht en ik besloot dat er nu een einde aan het geestelijk mishandelen van Sharon door haar moeder moest komen. Want niemand kan toch beweren dat een kind wat bijna elf jaar door haar vader partner is opgevoed, normaal is wanneer het schreeuwend om een boom gaat hangen en de beschreven kreten uitroept. Nee, nu werd het echt tijd voor professionele hulpverlening, welke de raad haar niet wilde geven. (overigens werd dit besloten door mevrouw Enserink van de raad, die sharon op dat moment nog nooit had gezien of gesproken!)

Ik ben daarop naar school gegaan en had een gesprek met de directeur in zijn kantoor. Sahron stond daar weggescholen achter een kastdeur die openstond en durfde mij niet eens aan te kijken, ze huilde. De directeur heeft haar toen even naar de gang gebracht, Intussen had ik mijn vader gebeld voor wat morele steun. Deze is direct naar school gekomen en meteen bij binnenkomst vloog Sharon opa in de armen en liet hem niet meer los. Ze huilde en vroeg, "Komt alles weer goed opa?." Dit was in het bijzijn van diverse mensen waaronder Sharon haar klassementor de heer Jan meijermans.

Ik zei tegen de directeur dat dit zo niet langer kon en dat ik nu met Sharon naar een hulpverlenende instantie wilde! Hij was het daar mee eens zo ook de heer meijermans. Maar, Settels zei dat hij wel eerst de raad moest inlichten, dat dit zijn plicht was. Hij belde met Matomores van de raad en vertelde hem van de situatie. Van Matomoros mochten wij niet naar een hulpverlener! En ook waren ze niet van plan om zelf iets te doen. Ik nam daar uiteraard geen genoegen mee en besloten werd dat Settels het Riagg zou bellen om een afspraak te maken. Na dat het verhaal verteld was vond het Riagg de zaak zo ernstig dat wij direct konden komen, want dit kind had inderdaad hulp nodig, aldus het Riagg. Besloten werd dat er iemand van de school mee zou gaan.

Plotseling echter stonden er twee heren van de politie in het kantoor van de directeur. De heren v.d. Maas en Jaket, politie Zaanstreek Waterland. Deze sommeerden mij het schoolgebouw te verlaten! Zonder opgaaf van redenen. Ik mocht niet met mijn dochter naar het Riagg.

Ik kon praten Brugman maar niets hielp en het scheelde maar een haar of ik was gearresteerd. Waar haalden ze het lef vandaan om mij zo te behandelen? Ik had nog steeds het gezag over Sharon. Ook kreeg mijn moeder (oma) nog een veeg uit de pan van de heren. Oma had namelijk een aantal faxen gestuurd naar hen, waarin zij aandrong op een studio onderzoek bij Sharon, gezien de feiten uit het vorige hoofdstuk. V.d. Maas en Jaket zeiden letterlijk tegen mij, "Je moeder moet ophouden om van die gekke faxen te sturen, want die lezen wij toch niet!".

Ook hier zijn getuigen van.

Of ik nu wilde of niet ik moest weg zonder sharon ook nog maar gezien te hebben. Dezelfde middag kreeg ik een telefoontje van mevrouw Enserink van de raad. Ze vroeg mij of ik naar het politiebureau wilde komen want ik moest papieren tekenen. Papieren? Ja, sharon wordt nu weggehaald bij haar moeder en wordt uit huis geplaats en onder OTS gesteld. Niet dat ik het leuk vond dat Sharon uit huis geplaatst werd, maar om sharon haar hersentjes weer op een rijtje te krijgen was dit de enige mogelijkheid. Bij moeder immers werd ze geestelijk vergiftigd. Wat ik ook erg vreemd vond is dat ik eerder op de dag niet met mijn Sharon naar het Riagg mocht, maar dat ze mij nu wel nodig hadden om mijn handtekening te zetten om toestemming te geven voor de uit huis plaatsing! Ik had dus blijkbaar toch zeggenschap, iets waar ik eerder op de dag niets van gemerkt had.

Mevrouw Enserink vertelde mij dat Sharon al opgehaald was bij moeder en dat ze het niet zo erg vond. Ze werd ondergebracht op een plaats ik niet mocht weten. Uiteraard moest de rechter daarna nog officieel zijn toestemming geven voor de uithuisplaatsing en de OTS. Zowel moeder als ik zouden een oproep krijgen van de rechtbank om over de feiten gehoord te worden. We zouden vanwege de emotionele situatie opgeroepen worden. Op de dag van de zitting kom ik de rechtbank binnen en zie daar mijn moeder zitten. Ik vroeg of wij gelijktijdig naar binnen moesten, waarop bevestigend werd geantwoord. Ik liet toen de papieren zien waarin stond dat we gescheiden opgeroepen zouden worden. Nadat er overlegd was met de rechter werd besloten om mij een nieuwe oproep te sturen.

Enige dagen later ontving ik tot mijn grote verbazing een vonnis. En wat hier in stond wil je niet geloven, Sharon was enige dagen uit huis geplaatst geweest, maar was alweer teruggeplaatst bij moeder! Zonder dat ik dus de gelegenheid had gekregen om het woord te doen bij de rechtbank! Hoe bedoelt u, met oneerlijke rechtsgang? Maar dan de reden waarom Sharon weer teruggeplaatst was. De rechter schreef in zij vonnis:

Er was sprake van geweld geweest op school en voor geweld mag nooit geweken worden!

Verder lazen wij het volgende indianen verhaal door de raad geschreven, Ik vader zou in het park zijn geweest toe Sharon daar om een boom ging hangen. Ik zou daar met de auto geweest zijn en Sharon in de auto hebben willen trekken. Nou ten eerste was ik thuis en dat kon de vrouw die alles gezien heeft dit getuigen, zo ook de directeur van de school maar de raad wilde geen verklaring van deze mensen hebben! Ten tweede kan je met een auto dit park helemaal niet in.
Ik heb ook direct een verklaring van de directeur gekregen waarin staat dat er geen sprake was van agressie. Met andere woorden als de rechtsgang goed had plaatsgevonden en ik normaal opgeroepen was en als de raad getuigen had gehoord dan had het rechtgezet kunnen worden ten tijden van de zitting! Maar tot op heden staat het indianen verhaal nog steeds in de raads rapportage. En wie was trouwens de rechter? Tja, dat was de zelfde rechter als bij het kort geding.

Zweers

Is dit geen belangen verstrengeling? Immers deze man had feitelijk tegen zijn eigen eerder uitgesproken vonnis in moeten gaan waarin hij besliste dat Sharon voorlopig bij moeder moest verblijven. De raad zou nog in hogerberoep gaan tegen het vonnis maar heeft dit nooit gedaan. In de paar dagen dat Sharon uithuisgeplaatst was geweest is zij ook weer zonder het mij ons te laten weten, onderzocht door het ABJ (ambulant bureau jeugdzorg Amsterdam). Lees hierover verder in het volgende hoofstuk.

Maar eerst nog even dit in de tussenliggende periode heeft Sharon een tekening in de brievenbus gedaan. Mijn buren hebben dit gezien. De tekst op deze tekening bewijst dat Sharon onder druk bepaalde dingen moet doen van moeder en partner.

papa

oma

Lees alles over misstanden en verkoop van illusies bij de Kinderbescherming en de sector Jeugd en Familierecht:
HET ZWARTBOEK OVER DE KINDERBSCHERMING, door John Hop