Member of the 'council of Georgist Organisation' - New York GRONDVEST Het ei van Henry George, James Tobin en Hans Binswanger door dr. P.E. Metz Er zijn vele waardevolle dingen die 'van niemand' heten te zijn, vooral in de natuur. Zij worden gratis gebruikt en dat was geen probleem zolang er genoeg overbleef. Door toenemend gebruik worden deze 'natuurlijke hulpbronnen' echter aangetast en regeringen proberen het gebruik met allerlei regels te beheersen. Recente ervaringen leren echter dat regels het collectieve bezit niet goed beschermen, en dat vooral privaat eigendom (uitzonderingen daargelaten *) tot goed beheer leidt; Alles van waarde is weerloos !' (Lucebert), tenzij een eigenaar het beschermt…! Vroeger gaven absolute heersers, die hun rijk in privé- bezit hadden, stukken land als beloning aan trouwe dienaren, die hun bezit meestal goed verzorgden en in waarde zagen stijgen. Nu zijn er andere natuurlijke hulpbronnen dan land te beheren en wordt dit publieke bezit beschouwd als eigendom van de staat, dus van de inwoners. Democratische privatisering Publiek bezit, zoals een overheidsbedrijf, wordt nu niet weggegeven aan de bestuurselite, maar verkocht aan de meest biedenden. In geval van een monopolie-dienst of -infrastructuur is ook verpachten mogelijk, een fundamentele, vaak niet zichtbaar gemaakte keuze. Bij verkoop heeft de gemeenschap een eenmalige opbrengst, terwijl latere waardestijgingen geheel ten goede komen aan de kopers, die daarop speculeren. Bij verpachten blijft het eigendom bij de gemeenschap, die eeuwig een jaarlijkse opbrengst ontvangt, die bij waardestijging toeneemt. Ook blijven wijzigingen in de bestemming gemakkelijker mogelijk. Omdat zowel exploitatie door staatsbedrijven als verkoop aan investeerders grote nadelen heeft, is 'democratische privatisering' geschikter om het publiek bezit te beheren. Het milieu dat van 'niemand was', wordt 'van iedereen ': elke inwoner is áandeelhouder' van de staat'. De staat int als rentmeester de pacht, die alle gebruikers betalen via heffingen. De inwoners/aandeelhouders kiezen als vertegenwoordiging een parlement en een kabinet als raad van bestuur. De heffingen worden in de praktijk bepaald door geleidelijke, kleine verhogingen tot evenwicht ontstaat tussen de marktvraag en het duurzaam geachte aanbod. Voorbeelden zijn: een kabelnetwerk, straling van afval of een zender, een quotum vis, hout, zand of aardgas uit de natuur, een reclameboodschap, internationale valutatransacties, ongevraagde informatie, vormen van grondgebruik, een vliegveld, fabriek, spoorlijn of weg met een quotum lawaai, de uitstoot van gassen in de lucht en stoffen in water en stortplaatsen. Duurzaam natuurgebruik en monetaire stabiliteit vormen een nieuwe interpretatie van de universele mensenrechten door deze op te vatten als het 'het recht op het vruchtgebruik van de aarde', heffingen worden geïnd bij alle gebruikers en de opbrengst uitbetaald als dividend aan alle inwoners: individuele mensenrechten = vruchtgebruik aarde ŕ gebruiksheffingen ŕ individueel dividend. Geleidelijke invoering is gewenst en leidt tot leereffecten bij burgers en bedrijven. De bestaande milieuheffingen en aardgasopbrengsten maken een vliegende start mogelijk, terwijl nieuwe milieu- en grondgebruiksheffingen en de Tobin Tax kunnen volgen. De huishoudens en bedrijven met een kleiner dan gemiddeld gebruik gaan er netto op vooruit, zodat efficiëntie wordt beloond. Het 'planeet-aandeel' geeft alle burgers een jaarlijks dividend. Als dit groeit, kunnen sociale betalingen worden verminderd. Het dividend kan worden verrekend met de publieke uitgaven aan scholen, gezondheidszorg, kinderbijslag, uitkeringen, enz, Na enige tijd kunnen de bestaande structuren worden afgebouwd en ontstaat een nieuw sociaal stelsel zonder voorwaarden en ambtenaren. Solidariteit is geïntegreerd in de markt, de burgers zijn financieel onafhankelijk met hun planeet-dividend als basis. Mensenrechten en duurzaamheid zijn gerealiseerd -- sociale dumping, speculatie en milieuplundering zijn verdwenen. *) tussen haakjes gezette is van redactie: voorbeelden van slecht privaat beheer zijn: het particulier grootgrond bezit in Zuid Amerika en de wilde privatisering van de staatsbedrijven in de voormalige Sovjet Unie en andere Oostblok landen.