Commentaar:
Het proces-verbaal geeft behalve wat gekissebis over het beroepschrift geen informatie over wat er werkelijk is ingebracht. Het pleidooi van mr. Vlaar was duidelijk een schoffering van de rechtspraktijken in Nederland, en zeker ook over de zaken van de Bollenboeren versus de Rabobank.

Op de publieke tribune zaten ca. 20 personen die allemaal met gespitste oren wilden horen waarom de rechterlijke macht geen actie onderneemt tegen frauderende curatoren en chicanerende banken die gezamenlijk zo'n 200 miljoen euro aan schade hebben toegebracht aan ondernemers en investeerders in de bloembollensector van bijzondere bloembollenrassen. Met name waren de toehoorders zeer geïnteresseerd in wat de heer Wim Visser aanbood aan het college van raadsheren van het Gerechtshof te Amsterdam op 4 juli 2017.

Te weten het overhandigen ter zitting van een kopie van de strafaangiften tegen twee rechters van de rechtbank Amsterdam aan de Parnassusweg op 4 juli 2017, waarvan volgens de verklaring van de griffie een proces-verbaal van zitting is opgemaakt; na de uitspraak van het gerechtshof op 18 juli 2017. Het is sowieso al vreemd dat een PV, de basisinformatie voor een vonnis, pas na een uitspraak of vonnis wordt toegezonden aan de advocaat van de klagende partij. Nog vreemder is het dat essentiële aspecten van de zitting NIET in het proces-verbaal zijn vermeld. Met name het cruciale aanbieden van strafrechtelijke aangiften bij de politie in Amsterdam (Osdorp) tegen twee rechters van de rechtbank Amsterdam aan de Parnassusweg. Dit vanwege het na de zitting nalaten van de wettelijke verplichting om volgens art. 162 Sv aangifte te doen van aan hun ter kennis gebrachte strafbare feiten. De heer ir. R.A.A. Rietveld eiste optreden tegen fraude en gezwendel, knevelarij en corruptie, gepleegd door beëdigde functionarissen in rechtsprocedures en overheidsbeleid als dat van het UWV; wat wettelijk verplicht is vanwege art. 162 Sv en van een kennisdrager van strafbare feiten. Juist omdat dertien strafaangiften over fraude waren verduisterd uit het rechtbankdossier, zoals te zien is in deze video.

1. De rechter presenteerde namelijk een incompleet dossier ter zitting van 20 juni 2017 waaruit 13 strafaangiften tegen beëdigde functionarissen waren verduisterd, dit mede vanwege artikel 162 Strafvordering die gaat over het illegale gedrag van beëdigde functionarissen in diverse hoedanigheid als officier van Justitie, rechter, burgemeester, politieagent, advocaat of deurwaarder, naast de manipulatie van rechtszaken door o.a. het ministerie van Buitenlandse Zaken en het college van procureurs-generaal. Dit mede op instigatie van de opleginstructie van oud-minister Hirsch Ballin m.b.t artikel 12-procedures, waarbij onwettige betrokkenheid van curatoren onder en met verantwoordelijkheid van een rechter-commissaris bewijsbaar is. Die gerechtelijke art. 12-proceduere moet altijd worden opgelegd, zoals in de brief van minister Hirsch Ballin staat te lezen.

2. Feit is, dat de voorzitter van het gerechtshof op 4 juli 2017 die aanbieding van de strafaangiften als processtuk tegen die rechters samen met de twee andere raadsheren en griffier aannam, en men die als processtuk toevoegde aan het dossier van de heer W. Visser, schept een bijzondere juridische verantwoordelijkheid. Het bewijs daarvan is o.a. met getuigenverklaring van een aantal personen te regelen. Iets later maakte de curator daarover een opmerking, waarop de voorzitter letterlijk zei: "Deze is aanvaard". Die strafaangiften tegen die twee rechters betrof het onwettig en zelfs strafbaar negeren van artikel 162 Sv die kennisdragers van strafbare feiten verplicht om daarvan aangifte te doen bij justitie. Die rechters erkenden wel dat art. 162 zou worden bekeken, maar niet dat zij die ook volgens de wet zouden uitvoeren.

3. Het niet vermelden in het proces-verbaal van deze cruciale aanbieding van die aangiften, vanwege ook het door de heer Visser genoemd artikel 162 Sv waarop de aangiften berusten, werd in mildere toon door Wim Visser ook als waarschuwing aan het college van het Gerechtshof voorgelegd, waarop men niet reageerde. Juist daarom zal de heer Visser ook namens de medegedupeerden stafaangifte doen tegen de drie raadsheren persoonlijk, juist omdat zij net als alle rechtsprekenden hun wettelijk plicht verzaken, om wanneer zij kennis dragen van strafbare feiten gepleegd door derden, dat zij verplicht zijn daarvan aangifte te doen bij Justitie. Een tweede aspect hierbij is dat het proces-verbaal vals is opgemaakt, vanwege die weglating; en dat natuurlijk in opdracht van de voorzitter van het hof, dan tenzij nog een hogere functionaris daartoe opdracht heeft gegeven. Valsheid in geschrifte is hier duidelijk aantoonbaar.

4. Het gesprek dat de heer Visser had met het Openbaar Ministerie van het Functioneel Parket onder leiding van mr M.J. Bloos in Amsterdam op 18 juli 2017, bewijst kristalhelder dat de rechtspleging en het Openbaar Ministerie intensief samenwerken in het wegwerken van bewijsbare fraude en manipulatie in rechtsprocedures. Dit mede door artikel 120 in de grondwet dat rechters alle ruimte geeft om naar willekeur, belangenverstrengeling en/of dementie uitspraken, arresten en vonnissen uit te spreken, waartegen de burger als prooi helemaal weerloos is. Prof Twan Tak publiceerde daarover een dik rapport over o.a. het disfunctioneren van de Raad van State en de rechteloosheid van de burger in civiel en bestuursrecht met als tegenpartij een bank, verzekeraar, ministerie, provincie of een multinational.

Evaluatie:
Het is klip en klaar dat het proces-verbaal van zitting niet weergeeft wat is naar voren gebracht met de klachten van de groep Visser. Sterker nog, het PV is bezoedeld met omissies, weglatingen en valse rapportage m.b.t. de schade en fraude waarvan de bollenboeren en investeerders gezamenlijk slachtoffer zijn geworden van een georkestreerd faillissement dat in gang is gezet door de Rabobank. Ook in andere gevallen is bewijs aan te voeren van gesjoemel met dezelfde figuren op de achtergrond wat met massale bewijsvoering van de heer R.A.A. Rietveld is te onderbouwen. Alles hangt samen met de ongecontroleerde rechterlijke macht die kan doen en laten wat zij wil. Belangenverstrengeling en corruptie liggen dan altijd op de loer.

Advies:
Gezien de verantwoordelijkheid van de rechterlijke macht om zaken te kunnen toedekken waarvoor zijzelf aansprakelijk is, adviseer ik de groep van Wim Visser om bij de werkgever van het Gerechtshof, president mr. H.Th. van der Meer, een schadeclaim in te dienen die even groot is als de geleden schade die met chicanes, liegen en frauderen is toegebracht aan deze mensen; wat een claim oplevert van tweehonderd miljoen euro. Het burgerlijk wetboek stelt dat de werkgever van een bedrijf of instantie wettelijk aansprakelijk is voor de gedragingen van het personeel en de door hen aan derden berokkende schade.

Waarom
Hoewel oud-minister-president J.P. Balkenende verklaarde (na de Catshuisbrand) dat de overheid wel verantwoordelijk is voor ontstane schade, maar deze niet aansprakelijk is voor het vergoeden daarvan; wat een flagrante schending is van het burgerlijk recht. Maar hier ligt dat anders inzake de rechtspleging met grove nalatigheid van de rechtscolleges in den breedte, om Artikel 162 Sv niet te respecteren en stelselmatig te negeren. Hier is het burgerlijk wetboek volledig toepasbaar. Ook het strafrecht is m.b.t. het verzwijgen door een kennisdrager van strafbare feiten die zijn gepleegd door een derde, een zelfstandig delict waarop een flinke sanctie staat. In deze zaken van wegkijken en afdekken van crimineel gedrag door met name beëdigde functionarissen is verschoning van rechters en officieren van Justitie en politici als kennisdrager niet aan de orde. Dit is bewijsbaar met o.a. de strafaangifte van gerechtshof-president mr A.R. van der Winkel tegen twee ambtenaren van het ministerie van Financiën die bleven zwijgen waar zij hadden moeten spreken in de rechtszaal. In een tweede geval werd door een rechter in Assen misbruik gemaakt van het toepassen van artikel 162 Sv met een valse beschuldiging van de rechter tegen een gedaagde van het zetten van een valse handtekening bij een wilsbeschikking m.b.t. de overdracht van een melkquotum.

Conclusie:
Kortom de schadeclaim van de groep bollenboeren en investeerders is volkomen terecht, omdat de rechtsprekende raadsheren heel bewust negeren dat frauduleuze praktijken rond het faillissement van die bedrijven hebben plaatsgevonden in de appelzitting en daarmee doelbewust zijn afgedekt ondanks art. 162 Strafvordering. Het personeel van het Gerechtshof in Amsterdam heeft bewust schade door derden laten ontstaan bij de groep van Wim Visser en is daar van rechtswege aansprakelijk voor om die te vergoeden. Alleen indien alsnog de strafrechtelijke weg wordt gekozen om de fraudeurs aan te pakken kan het Gerechtshof in deze affaire de plicht tot schadevergoeding doorsturen naar de feitelijke veroorzakers.

Ook in andere zaken zoals die van ir R.A.A. Rietveld die strafaangifte deed bij de politie tegen twee rechters, wegens het niet respecteren van de wet met art. 162 Sv, is dat duidelijk de kern van het disfunctioneren en doelbewuste dwalen van de rechtspraak in Nederland. Dit met als grondoorzaak het ontbreken van een Grondwettelijk Hof in ons land, dat gebaseerd is op artikel 120 in de Grondwet, dat toetsing van rechterlijke vonnissen, arresten of uitspraken niet mag worden toegepast t.a.v. internationale verdragen en de Rechten van de Mens. Nederland is de enige lidstaat van de Europese Unie zonder een Constitutioneel Hof. Het internationaal Gerechtshof in Den Haag zal hierover een veroordeling van Nederland moeten doen, om deze onrechtsituatie voor de burgers in Nederland te corrigeren.

1. Het televisieverslag over de aangifte van president mr. F. van der Winkel over Art. 162 Sv Het verschoningsrecht geldt niet voor functionarissen in het rechtssysteem incl. rechters, raadsheren en officieren van Justitie. De rol van het Openbaar Ministerie is cruciaal voor al dan niet vervolgen; en blijkt het OM tegelijk vervolger, rechter en beul te zijn met het ongecontroleerd overrulen van de politiek als wetgever.

2. Een aanleiding voor de wrakingzitting van de heer ir. R.A.A. Rietveld inzake zijn jarenlange strijd tegen machtsmisbruik en frauduleus handelen ook van beëdigde functionarissen, zoals hij kan bewijzen met zijn gigantische dossier, waarvan hij tegen veel ambtsdragers aangifte heeft gedaan met als hoogtepunt in juridische manipulatie bij het Gerechtshof in Arnhem, waarvan hij aangifte deed tegen de voorzitter van het Hof en tegen de advocaat-generaal. (zie: www.sdnl.nl/rietveld-aangifte-30.htm

3. Het kerndeel van de wrakingszitting waarin de argumenten van ir. R.A.A. Rietveld naar voren werden gebracht als aanvulling op zijn aan de wrakingkamer aangeboden verklaring m.b.t. de wettelijke plicht van beëdigde kennisdragers om naar Art. 162 Sv aangifte te doen bij Justitie van de aan hen te kennis gebrachte strafbare feiten die werden gepleegd door andere beëdigde functionarissen in o.a. het openbaar bestuur en het eigen rechtssysteem van bijv. advocaten, deurwaarders, notarissen en ambtenaren als die werkzaam bij het UWV en of ministeries als die van Buitenlandse Zaken, waarvan bewijzen te over zijn.

4. De nabeschouwing van de getuigen van de wrakingzitting die stuk voor stuk ervaringsdeskundig zijn, en net als honderdduizenden Nederlander overal de neus hebben gestoten met hun vraag om een rechtvaardig vonnis. Een vonnis of uitspraak bij een rechtsbank, Gerechtshof of de Raad van State dat gebaseerd is op de wet en vooral op waarheidsvinding. Dat staat helaas vaak haaks op de belangen ven de overheid, die alles is het werk stelt om schadevergoeding in geld te verhinderen aan slachtoffers van corruptie in het rechtssysteem. Een helder voorbeeld daarvan is ook de ervaring gepubliceerd in het boek van Jhr. mr. G.J Reuchlin. Zie: www.sdnl.nl/reuchlin.htm met de titel: 'Het Geschonden Gelaat van de Staat', waarin machtsmisbruik van de landsadvocaat aangetoond wordt.

5. Het is van essentieel belang dat ook de kwalijke gevolgen van de rechtspraak in de samenleving duidelijk worden. Niet alleen wordt terecht onwettig gedrag bestraft vanuit de overheid tegenover de wetovertredende burger, maar omgekeerd wordt al te vaak een slecht of zelfs crimineel gedrag van overheidsdiensten en/of functionarissen weggemoffeld. Soms met overplaatsing of zelfs promotie. Het aantal dodelijke slachtoffers per jaar als gevolg van ondraaglijk geestelijk lijden door veroordeelden vanwege rechterlijke vonnissen, ligt rond de 500 zelfdodingen per jaar. Dit als aandeel in het totaal van ca. 1850 zelfdodingen per jaar als totaal. Nooit wordt daaraan aandacht gegeven, terwijl het hele circus rond de slachtoffers van de neergeschoten MH17 nauwelijks een einde neemt, hoe verschrikkelijk ook en met respect voor de nabestaanden. Die van de zelfdodingen worden kennelijk nationaal en politiek compleet vergeten, gezien het zwijgen daarover.