(21-06)  Sommige gedeelten van het oorspronkelijke manuscript van 'Doemvlucht' moesten worden geschrapt om het aantal pagina's enigszins binnen de perken te houden. Dat gold ook voor het hier volgende fragment, handelend over de funeste invloed die het PEC-rapport had op de alertheid van de Nederlandse media.

_______________________________________________________________________________

'…Echte deskundigen, zoals P.J. Koppen van het Nederlands Studiecentrum Criminaliteit en Rechtshandhaving, veegden beredeneerd en beargumenteerd de vloer aan met het werk van de commissie. 'De commissie bedrijft waarheidsvinding uit de losse pols,' schreef Koppen in het Nederlands Juristenblad. Hij behandelde in zijn artikel een aantal kwesties waarmee de commissie zich had beziggehouden en waarover zij een uitspraak had gedaan. En elke keer moest Koppens slotzin luiden: 'Hoe weet de commissie dat zo zeker?'

 Het was, wat de Nederlandse media betreft boter aan de galg. Men reageerde niet; een parlementaire enquêtecommissie had immers gesproken en dat was wel zo gemakkelijk.

 Hoe diep - en funest - de pseudo-waarheden van de commissie doorwerkten in de Nederlandse pers bleek uit een artikel van Peter Vasterman, docent aan de School voor de Journalistiek te Utrecht, in het vakblad De Journalist.   

 In het vervolg van zijn artikel kregen de redacties van Nederlandse kranten een ongenadig pak op hun broek. Ze hadden veel te vaak over dingen geschreven die ze niet konden bewijzen, schreef Vasterman. Met name Trouw en de Telegraaf hadden zich in zijn ogen misdragen. Dat kranten hun bronnen wel eens niet kunnen openbaren, maar die bronnen om goede redenen wél vertrouwen, schreef de docent-journalistiek er niet bij. Nee, volgens Vasterman had er maar één het bij het rechte eind: de enquêtecommissie.

 De intern verdeelde, politiek beïnvloede, aan boude eigen beloften gebonden, door de Kamer gedwarsboomde, door velen mondeling en schriftelijk belogen, door de Israëliërs geïntimideerde, voortdurend in tijdnood verkerende en door het kabinet uitgelachen enquêtecommissie; dát was de bron waar Vasterman blindelings op vertrouwde. Dat is  - voor de duidelijkheid - een constatering van mij, niet van hem.

 Er stond één alinea in Vastermans artikel, die zeer terechte kritiek bevatte op de Nederlandse kranten. Het was de laatste; luidende:

 'Het meest opvallend in alle publiciteit over het rapport was dat de kranten zelf niet meer terugkeken op hun eigen berichtgeving. Hoe moesten de lezers de conclusies in het eindrapport nu rijmen met alles wat ze wekenlang in hun krant hadden gelezen? Het was alsof al dat nieuws over gevaarlijke lading en risico's nooit op de voorpagina's had gestaan.'

 Hier werd, in een paar zinnen, de zwakte van de Nederlandse media volledig uit de doeken gedaan. De kranten vochten niet terug; ze lieten hun lezers en kijkers niet alsnóg weten, dat wat op hun voorpagina's had gestaan de waarheid was - ongeacht de beweringen van de enquêtecommissie. Waar het op neerkwam, was dat zij murw geslagen waren door de stug volgehouden ontkenningen van de overheid en haar diverse diensten; ontkenningen die vaak gepaard gingen met het ridiculiseren van verslaggevers en getuigen. De overheid had dat proces gewonnen - en het rapport van de parlementaire enquêtecommissie was daarbij de laatste, definitieve, klap geweest...'

_______________________________________________________________________________